Frank Heinen heeft voor Staantribune nummer 43 een geweldig portret geschreven van zijn voornaamgenoot Frank Rijkaard. “Ik ben geboren in oktober 1985, zeg maar in de aanloop naar Rijkaards moeizame jaren, die zouden aanhouden tot het EK van 1988.”
Mijn volledige naam is Frank Johan. “Vernoemd naar Rijkaard en naar Cruijff”, zei mijn vader dan. Veel mensen – ik ook – spraken Rijkaards naam uit zoals de mijne, niet zoals het hoort, namelijk als de afkorting van Franklin, Frénk.
Rijkaard keert terug bij Ajax
Het jaar dat ik eindelijk op voetbal mocht – na jarenlange zwemtraining – was het jaar dat Rijkaard terugkeerde bij Ajax. Voor het eerst volgde ik het voetbal op de voet; de figuur Rijkaard was voor mij een kalme, ervaren voorstopper van wie ik tot dan toe alleen wat losse flarden had gezien in Studio Italia, het door Emile Schelvis gepresenteerde zondagavondprogramma van Studio Sport.
Als naam was hij er altijd geweest, als voetballer maakte hij in mijn leven in zijn laatste jaar zijn debuut. In het seizoen dat Ajax bijna al zijn wedstrijden won en terwijl de ploeg zich langzaam boven de tegenstand leek te verheffen, verhief Rijkaard zich boven de ploeg. Er ging iets onoverwinnelijks van hem uit, een soort beheersing die besmettelijk leek.
Eerst was Van Gaal bang geweest dat de terugkeer van een ster als Rijkaard het teamgevoel zou ondermijnen, maar Rijkaard bleek een ster van de meest subtiele soort, een voetballend understatement.
Lees het hele portret van Frank Rijkaard in Staantribune #43, (na) te bestellen in de Staantribune Webshop of natuurlijk verkrijgbaar bij een abonnement op Staantribune.
