Bij het begin van de Apertura, eind juli, ben ik in Mexico. Helaas wordt er sinds de coronapandemie zonder publiek gevoetbald, zelfs een stadiontour zit er niet in. Even denk ik dat ik alsnog wedstrijden kan bezoeken, maar die hoop wordt al snel de grond ingeboord wanneer de lokale overheid van Mexico-Stad de kaartverkoop aan banden legt vanwege de sterk oplopende besmettingscijfers. Maar in Mexico zijn regels en handhaving twee compleet verschillende dingen. Uiteindelijk lukt het me om tweemaal een wedstrijd te bezoeken in het legendarische Estadio Azteca.
Cruz Azul, tijdelijk gehuisvest in het Estadio Azteca, verkoopt dan ook doodleuk kaartjes voor hun seizoenouverture via Ticketmaster. Net als Club América, de andere vaste bespeler van het enorme stadion, voor hun eerste thuiswedstrijd een paar dagen later. De bezettingsgraad is teruggebracht tot 25 procent, maar dat moet met een capaciteit van bijna 90.000 plaatsen geen probleem zijn.
Club América – Puebla
Ik koop samen met mijn Mexicaanse vriendin en haar oud-huisgenoot Javier kaartjes voor de wedstrijd tussen Club América en Puebla op de derde speeldag van het seizoen. Javier is fan van de Águilas en leent ons enkele clubshirts, zodat we getooid in clubkleuren het stadion kunnen betreden. Het is bovendien handig om iemand mee te hebben die er vaker is geweest, want het stadion ligt niet in een heel veilige buurt.
De meeste fans gaan met de metro naar het stadion, maar vanwege corona is dat nu geen goed idee. Normaal gesproken ook niet, want dan is de kans groot dat je zakken worden gerold, zeker als je er niet Mexicaans uitziet, vandaar dat de meeste supporters normaal gesproken niet meer meenemen dan hun huissleutel en toegangskaartje. Ook is het raadzaam om zonder broekriem te komen, omdat die anders bij het fouilleren wordt afgepakt.
Je kunt je riem voor de toegangscontrole ook aan iemand afgeven die hem tijdelijk voor een paar pesos bewaakt, maar het is niet altijd zeker dat deze persoon er ook na het laatste fluitsignaal nog staat. Bovendien hanteren América-supporters de leus Ódiame Más (‘Haat me meer’), want de Azulcrema zijn een soort Millwall in het groot: je houdt van ze of je haat ze. Dat belooft wat.
Toegangskaartjes
Eenmaal aangekomen bij het stadion zijn we maar net uit de Uber gestapt of we worden al van diverse kanten belaagd of we toegangskaartjes willen kopen. Mocht het onverhoopt via de digitale weg niet lukken, is dat altijd nog een optie, al betaal je er een veelvoud voor dan de normale prijs. Zeker vandaag, wanneer de gewone kassa gesloten blijft. Wij willen echter geen kaartjes kopen, maar verkopen, omdat we er per ongeluk te veel hebben besteld.
Het lukt wonderwel ook nog, terwijl online de kaarten nog lang niet uitverkocht waren. Tussen de vele stalletjes met merchandise, niet alleen van Club América, maar ook van de uitploeg en andere Mexicaanse clubs, banen we ons een weg naar de ingang.
Gelukkig stelt het fouilleren weinig voor, je hoeft alleen maar je telefoon en contant geld op een tafel te leggen. Voor het stadion word ik nog even geïnterviewd voor Club América TV, want een bezoeker uit het verre Nederland trekt nu eenmaal de aandacht. Op weg naar de tribune worden onze kaartjes meerdere malen digitaal gescand, heel modern allemaal.
De sanitaire voorzieningen schijnen van hetzelfde niveau te zijn als die van een Britse non-Leagueclub
We hebben kaartjes voor de onderste rij op de tweede ring aan de lange zijde. Dat zijn plaatsen voor een rij met bioscoopstoelen en skyboxen. We wilden eerst hoger op de ring gaan zitten omdat die plaatsen goedkoper zijn, maar dan kijk je tegen een hek aan (om te voorkomen dat mensen met goedkope kaartjes op dure stoelen gaan zitten) en daar schijnen de sanitaire voorzieningen van hetzelfde niveau te zijn als die van een Britse non-Leagueclub.
Estadio Azteca
Estadio Azteca is namelijk oud, gebouwd in 1961 en gastheer van twee WK’s, waarvan die in 1986 dankzij twee weergaloze doelpunten van Diego Maradona het bekendste is. Vandaar dat er van die tweede goal sinds kort een muurschildering op het stadionterrein is te zien. Het mooie is dat ondanks diverse renovaties het oude stadion nog goed valt te ontwaren. Hier en daar is wat origineel schilderwerk te zien, diverse tegeltjes op de vloer lijken origineel en veel stoeltjes zijn op de oorspronkelijke houten bankjes geschroefd. Denk de gekleurde kuipjes, samen met de logo’s van Club América, Corona en Coca-Cola, weg en je waant je een paar decennia terug toen er nog meer dan honderdduizend toeschouwers in konden.
Die zitten er deze wedstrijd bij lange na niet, het stadion is vanavond voor zo’n tien procent gevuld. Dat komt mede door corona, maar ook omdat Puebla niet een heel aansprekende tegenstander is en wedstrijden van de Liga MX gratis worden uitgezonden op het open net. Bovendien is het ’s zomers regenseizoen in Mexico en wordt iedereen nat die onoverdekt op de eerste ring zit. Wij hebben geluk, de regen valt precies voor ons op de balustrade.
Veramerikaanst
Nog een geluk van zo ver vooraan zitten, is dat de verkopers van merchandising, eten en drinken niet constant voor je langs lopen (al is het niet aan te raden als je langer dan 1.90 meter bent). In dit stadion haal je je eten niet bij een verkooppunt, maar komt het eten naar je toe. Helaas is het aanbod nogal veramerikaanst en kun je behalve soep en nootjes weinig Mexicaanse lekkernijen kopen, maar wel popcorn, gesuikerde appels, suikerspinnen en sorbetijs. Wij testen een hamburger en een fruitbeker, dat lijken ons de meest veilige opties.
De wedstrijd is ondertussen van bedenkelijk niveau. Club América is vanwege de gelijktijdig met de start van het seizoen gespeelde Gold Cup en Olympische Spelen behoorlijk verzwakt. En Puebla heeft goede bedoelingen, maar niet de kwaliteit om het de gastheren lastig te maken. Bovendien wordt er in Mexico zodra iemand op de grond ligt gelijk afgefloten, zodat er weinig vaart in het spel zit.
Blijkbaar komen de meesten niet om hun club aan te moedigen, maar om te controleren of deze wel wint
Om het weinige publiek op te zwepen, gooit de stadion-dj een stukje van het clublied door de speakers, dat beantwoord wordt met een luid “Águillas!”, maar daar blijft het bij. De beruchte en fanatieke aanhang achter het doel heeft eieren voor zijn geld gekozen. Zij zitten op de tweede ring, waar ze een stuk minder goed te horen zijn. Ook bij de twee doelpunten van de thuisclub wordt om ons heen niet fanatiek gejuicht. Ik ben zelfs een van de weinigen die gaat staan om te klappen. Blijkbaar komen de meesten niet om hun club aan te moedigen, maar om te controleren of deze wel wint.
Club América – Philadelphia Union
Een paar dagen later zitten we weer in Estadio Azteca. Dit keer voor de heenwedstrijd van de halve finale om de CONCACAF Champions League tussen Club América en Philadelphia Union. Het stadion zit iets voller dan de vorige keer. En er is ook wat meer sfeer, maar kolken doet het bij lange na niet. Wel zijn enkele sterren van de thuisploeg teruggekeerd in de basis, waaronder de in Mexico zeer populaire doelman Guillermo Ochoa. Zelfs mijn vriendin, die verder niks met voetbal heeft, kent hem.
We zitten weer op dezelfde plaatsen als de vorige keer, aan de kant van het veld waar Maradona 35 jaar geleden zijn befaamde doelpunten maakte. Deze keer zijn we nog blijer met onze plaatsen, want de regen komt met bakken uit de hemel. Het scoreverloop is precies hetzelfde als de vorige wedstrijd: 2-0, waaronder een penalty.
Het was leuk om het stadion in korte tijd twee keer gevinckt te hebben, maar ik kom graag nog een keer terug wanneer het stadion weer helemaal vol mag zitten.
