Tijdens Nederland – Oostenrijk scande ik de ArenA. Ik bekeek de tribunes, de skyboxen en het strak gemaaide veld. Ik zag stewards in strakke pakjes. Alles was symmetrisch, hygiënisch en ergonomisch verantwoord. Het stadion, kortom, is boven iedere twijfel verheven.
Ik begrijp waarom dit een locatie is die door het EK-circus wordt aangedaan. Een keurige vijfsterrenvoorziening die in lijn is met de UEFA-doctrine. Tot zover de ratio. Dan nu het gevoel. Gewetensvraag: stel, een bevriende groundhopper uit het buitenland komt op bezoek. Je mag hem één Nederlands stadion laten zien, welke zou je kiezen?
Kies je dan het beste jongetje van de klas, of een stadion dat je bij je nekvel grijpt? Dat je hart raakt en een onduidelijke sensatie in de onderbuik veroorzaakt. De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Voor de groundhopper scoort de ArenA min min. De buitenlandse gast gaat onze hoofdstad niet zien. Maar wat dan wel?
Adelaarshorst
Als wij ons beperken tot het betaalde voetbal, dan maakt de Adelaarshorst een goede kans. Het ‘Engelse’ stadion ligt midden in een woonwijk. De tribunes zitten dicht op het veld. Het bouwwerk heeft een klassieke en traditionele uitstraling, waarbij de afgelopen jaren wel degelijk stukken zijn vernieuwd. Dat hier het komende jaar in de eredivisie wordt gespeeld, is extra leuk.
Ook De Koel in Venlo is niet te versmaden. Als het lukt om bij de spelerstrap te komen en via de tunnel het veld op te lopen, dan kan je dag niet meer kapot. Een kuil, lichtmasten en een veld. Meer heeft een mens niet nodig. De buitenlandse gast zal je eeuwig dankbaar zijn.
Het stadion van Telstar vorm een goed alternatief. Het pareltje in Velsen-Zuid bezit vier totaal verschillende tribunes, maar op de een of andere manier klopt dat precies. De kassahokjes en het scorebord met de mandjes zijn verplichte bezienswaardigheden. En als het meezit, rekent een Huntelaar je shirt af in de clubshop.
Kandidaat nummer 1 is De Kuip. De historie ligt als een deken over het stadion in Rotterdam-Zuid gedrapeerd. Hier werden tien Europacupfinales gespeeld. Een EK-finale. 124 interlands. Ontelbaar veel competitiewedstrijden. Het is een stadion met een rauw randje. Als je binnenloopt, word je in een aangename houdgreep genomen. Er is geen ontkomen aan. Niet voor spelers, niet voor supporters.
En dus ook niet voor buitenlandse gasten. ‘De ratio’ heeft hier een stadionverbod, ‘Het gevoel’ een seizoenkaart voor het leven.
Hans Douw is de Groundhopper des Vaderlands en schrijver van de nu al bestseller Voetballiefde zonder Grenzen, op dit moment alléén verkrijgbaar in de Staantribune Webshop.
