“Ga je naar Carrick Rangers – Warrenpoint Town? Waarom?” Mensen waren verbaasd toen ik vertelde over mijn aanstaande voetbaltrip naar deze – voor velen – volledig onbekende clubs. Waarom Carrick? Het begon vier jaar geleden toen ik fanatiek alle voetbaluitslagen volgde op de LiveScore app. Ook van competities in kleinere landen. Zo kwam ik bij de Nothern Ireland Premiership uit, het hoogste niveau in Noord-Ierland, en daar viel Carrick Rangers op.
Wellicht sprak de naam tot de verbeelding, misschien de clubkleuren of het logo. Ik weet het niet meer. Maar ik ging de club volgen en deelde vanaf dat moment ongevraagd via WhatsApp uitslagen, teleurstellingen (degradatie in 2017-2018) en successen (onverwachte promotie in 2018-2019) met een groep vrienden, een soort bierclub met de glasheldere naam Bier is Genieten.
Ik bleef de bierclub spammen met Carrick-nieuws en na een tijdje begonnen de mannen zelf om de resultaten te vragen. Carrick Rangers werd onze club. Op woensdag 9 oktober 2019 verscheen in het Brabants Dagblad een artikel over het Nederlands Elftal, dat in Belfast moest aantreden tegen voetbaldwerg Noord-Ierland. Daarin werd ook Carrick Rangers genoemd. De prachtige anekdote ging over de hoofdsteward van Carrick die zo fanatiek was dat hij het aan de stok kreeg met de laatste man van tegenstander Coloraine. We waren niet meer te houden. “Wanneer gaan we?” vroeg de bierclub. Binnen een paar dagen had ik het geregeld en gingen we met zijn vijven naar Belfast
Groundhop Top 25
Een uur na de landing stonden we al in The Oval, het stadion van Glentoran. Een fenomenaal mooi stadion, niet toevallig de nummer 2 van de Staantribune Groundhop Top 25. We kregen een rondleiding van manager Simon Wallace en waren onder de indruk. Zaterdagochtend deden we nog even een guided tour door Belfast en rond twaalf uur zaten we dan eindelijk in de taxi naar Carrickfergus, op weg naar de hoofdact van het weekend: Carrick Rangers – Warrenpoint Town.
We stapten uit bij Premier Inn, in het centrum van het dorp, slikten snel een hamburger en een Guinness door en haastten ons om op tijd voor de kick-off te komen. Het was nog twintig minuten lopen. Vanaf de spoorbrug, zo’n honderdvijftig meter voor de Belfast Loughshore Hotel Arena, hadden we al een fantastische inkijk in het stadion. De wedstrijd stond op het punt van beginnen. We liepen naar de kassa, kochten snel een ticket (vijf pond) en waren in het stadion. Nou ja, stadion… Achter het doel waar we binnenkwamen, was geen tribune. Aan de overkant staat een overdekte staantribune, waar onder anderen alle drieëntwintig supporters van de rodelantaarndrager stonden.
Aan de lange zijde staat een statige en fraaie hoofdtribune. Vanaf deze tribune heb je prachtig zicht op de zee, waar ooit de beroemde Titanic zijn eerste zeemijlen maakte toen het wegvoer uit Belfast. De hoofdtribune is echt een plaatje. Aan weerszijden ervan zijn nog twee kleine, gedeeltelijk overdekte, staantribunes. Tegenover de hoofdtribune zijn de kleedkamers en de bestuurskamers te vinden. Schrik niet, het zijn omgebouwde containers. Het is kneuterig allemaal, maar ook prachtig. In de weken ervoor had ik diverse mailtjes gestuurd naar een zekere Andy van Carrick Rangers, met het verzoek om een rondleiding te krijgen in het stadion. Hij zal wel gedacht hebben dat ik hem voor de gek hield.
Discussie met publiek
Het voetbal bij Carrick Rangers – Warrenpoint Town was niet veel. Ballen werden blind naar voren geramd en er waren nauwelijks goede combinaties te zien. Niet verwonderlijk overigens, want we zaten naar de nummer acht tegen de nummer laatst te kijken. Ook het matige veld hielp niet. Nooit eerder zag ik een veld dat zó afliep. Maar de sfeer was goed en Amber Army, de thuissupporters, had er zin in. We konden al snel juichen. Carrick benutte een penalty die in de ogen van de tegenpartij volkomen onterecht werd gegeven. Toen referee Lee Tavinder voor de rust floot en richting kleedkamers liep, werd hij ter hoogte van het uitvak flink uitgescholden. Verbazingwekkend genoeg pikte hij dit niet en ging fel in discussie met supporters van Warrenpoint Town, een club die pas sinds 1987 bestaat. Ongekend, een scheids die in discussie gaat met publiek.
De catering in de rust was matig. Er was geen Guinness te bekennen. Achter de staantribune staat een container waar onder meer poederkoffie en wat merchandising wordt verkocht wed. Twee bestuursleden in clubkostuum hadden ons inmiddels gespot, zoveel Nederlanders zagen ze niet elke dag. Ze kwamen naar ons toe en we kregen als aandenken een stapel Carrick Rangers bierviltjes, een aardige geste van de club.
Larne FC – Glentoran
Het slechte spel ging in de tweede helft onverminderd door. Maar de sfeer was goed, ‘we’ waren sterker dan Warrenpoint en stonden nog steeds met 1-0 voor. Maar omdat anderhalf uur later de aftrap van ons toetje – de avondwedstrijd tussen Larne FC (de nummer zes op de ranglijst) tegen koploper Glentoran – gepland stond, moesten we Carrickfergus dus vroegtijdig verlaten. Maar de punten waren voor Carrick Rangers, dat kon niet mis. In de 87e minuut namen we afscheid en stapten we in de taxi naar Larne. Een ritje van dik dertig minuten. Zeven minuten later werd het stil in de taxi. Het nieuws kwam door: onze club had in de 93e en 94e minuut nog twee doelpunten om de oren gekregen en dus was Carrick Rangers – Warrenpoint Town in 1-2 geëindigd.
Larne FC – Glentoran was overigens van beduidend hoger niveau. Al in de eerste minuut verbaasden we ons over het spel. Goede combinaties, snelheid en individuele acties die lukten. Deze wedstrijd was nagenoeg uitverkocht, er zaten bijna drieduizend toeschouwers. Dat was wat anders dan de 317 betalenden bij Carrick. De uitslag die avond was overigens nog verrassender: voor het eerst in de historie wonnen de Harbour Rats (de bijnaam van Larne) van Glentoran (2-1). En zo werd het een onvergetelijk bezoek aan Noord-Ierland.
Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.
