Na de laatste reguliere thuiswedstrijd van ieder seizoen stapt Audrey di Tommaso het veld op van Stadion Galgenwaard. Ze kijkt om zich heen, ademt een paar keer diep in en krijgt kippenvel over heel haar lichaam. Ze voelt dat hij bij haar is. David di Tommaso, de man met wie ze negen jaar samen was toen hij dinsdagochtend 29 november 2005 overleed door een acute hartstilstand.
Tot en met zondag 14 maart lichten we alle boeken uit die zijn genomineerd voor de verkiezing van Voetbalboek van het Jaar 2020. Vandaag: ’50 Jaar FC Utrecht’ van Hugo Verkley. Een fragment:
Sinds zijn overlijden reikt FC Utrecht jaarlijks de David di Tommaso-trofee uit aan de beste speler van het seizoen. Audrey komt er jaarlijks voor over vanuit Frankrijk. Met een groot gevoel van trots overhandigen zij en zoon Noah de trofee. “Iedere keer als ik in Utrecht ben, voelt het als thuiskomen”, vertelt Audrey di Tommaso (1979). “Ik houd ervan om op het gras in het stadion van FC Utrecht te lopen. Dan voel ik dat David er is en dat maakt me gelukkig.”
Juiste keuze
Gelukkig waren David en Audrey ook in Nederland. In de zomer van 2004 streek het stel er neer, samen met Noah die begin dat jaar werd geboren. De club zorgde voor een appartement in De Meern en meteen voelden de Fransen zich er thuis. “Iedereen was zo ontzettend aardig. David en ik wisten direct dat we op onze plek waren. Dankzij Marianne Werdler kregen we een appartement in De Meern, dicht bij een supermarkt en een kinderdagverblijf. Ook in de buurt van Marianne, die heel belangrijk voor ons was en met veel hielp. Ze was er altijd voor me en dat droeg er erg aan bij dat wij ons snel op ons gemak voelden.”
Ook bij FC Utrecht was dat het geval. David maakte zijn officiële debuut op 8 augustus 2004, in het duel om de Johan Cruijff Schaal met Ajax. In de Amsterdam ArenA zegevierde FC Utrecht met 2-4 en David stond negentig minuten binnen de lijnen. Vanaf de tribune zag Audrey meteen dat David de juiste keuze had gemaakt om voor FC Utrecht te kiezen.
“De moeder van David paste op Noah en ik zat samen met de vader van David op de tribune. Toen het team won, zag ik meteen dat David had gevonden wat hij zijn hele voetballeven al had gezocht. Hij was verliefd op het voetbalspel en zocht een team met spelers met wie hij bevriend kon zijn. Jongens die ook hielden van voetbal. Het team van FC Utrecht dacht net zo, en na die zege voelde ik direct dat David er gelukkig zou zijn.”
Jongere broer
De linksbenige centrale verdediger vond razendsnel zijn plek in het elftal van trainer Foeke Booy en groeide uit tot een van de sterkhouders. Buiten het veld kon hij het goed vinden met zijn ploeggenoten. In Rick Kruys zag hij een jongere broer. “David had een broer die vier jaar jonger was dan hij, Yohan. Toen we naar Nederland kwamen, was het voor David erg moeilijk om hem te verlaten. Ze waren erg close. In Rick vond hij de jongere broer die hij moest missen en er ontstond een hechte vriendschap.”
Ook in Utrecht was het gezin op zijn plek. “Op dinsdag had David vaak vrij en dan genoten we enorm van het eten in restaurants in de stad en het lopen langs de Oudegracht. Ook gingen we vaak op pad in Nederland en zagen veel van het land. Daarnaast hadden we Nederlandse les. Alleen deed David zijn huiswerk niet zo fanatiek. Op het veld kon hij een paar woorden spreken en dat was voldoende. Hij vond altijd wel een manier om duidelijk te maken wat hij bedoelde. David en ik voelden ons ontzettend gelukkig in Nederland. Het liefst had David er nog voor heel lange tijd gespeeld.”
Twee opties
Het liep anders. Op dinsdagochtend 29 november 2005, twee dagen na een thuiswedstrijd tegen Ajax, overleed David di Tommaso. Het leven van Audrey stond volledig op z’n kop. Niet lang na het overlijden van David keerde ze, samen met Noah, terug naar Frankrijk. Terug naar Échirolles, naar haar geboortegrond onder de rook van Grenoble. De eerste maanden na Davids overlijden had ze het zwaar, maar Audrey klom uit het dal en vond het plezier in het leven terug, hoe moeilijk dat soms ook was.
Ze kreeg een relatie met Michael di Tommaso, een vriend van David maar geen familie van hem. Samen kregen ze in 2008 een dochter, Maée. Anno 2020 is ze nog altijd samen met Michael en woont in Échirolles met haar vriend en kinderen. “Ik leef nu een heel ander leven dan voorheen, maar het is goed zo. Als de meest belangrijke persoon in je leven komt te overlijden, zijn er twee opties. De eerste optie is dat je ook dood wilt, dat je alles zwart wilt zien. De tweede is om uit het overlijden juist kracht te halen. Jij hebt de kans om nog iets van het leven te maken. Een half jaar na de dood van David koos ik voor de tweede optie.”
“Hij was nog maar 26 jaar en zat vol dromen. David wilde reizen, nog een kind krijgen en een mooi leven leiden. Ik leef nu met een andere man, maar als ik belangrijke momenten meemaak, denk ik aan David en hoop ik dat hij trots is. Ik ben er nog en zijn overlijden geeft mij nu kracht om er het beste van te maken.” Dat doet Audrey. Ze werkte jarenlang als assistent-verpleegster en volgt nu een opleiding om hoofdverpleegster te worden. Het liefst gaat ze werken met kinderen. Met haar kinderen gaat het goed. Noah voetbalt ook, bij een team in Grenoble. “Hij lijkt op David maar niet als voetballer, want Noah is een rechtsbenige aanvaller.”
Van alles genieten
In het leven van Audrey en haar gezin neemt David nog steeds een belangrijke plaats in. “In ons huis staan foto’s van hem en iedere dag praten we over Utrecht en David. We volgen de uitslagen van de club op de voet. Ik heb ook nog regelmatig contact met Marianne, Rick, Foeke, Sander Keller, Wilco van Schaik, onze Nederlandse lerares, de oppas en supporters. De band zal er voor altijd zijn. Dat vind ik heel waardevol en bijzonder. Net als het mogen uitreiken van de trofee voor beste speler.”
“De dagen voor mijn terugkeer naar Nederland voelt het altijd even alsof ik geen zuurstof krijg. Maar zodra ik ben geland op Schiphol, is dat weg. De dagen dat mijn gezin en ik er zijn, is even niets belangrijk, behalve in Utrecht zijn. Dan neem ik de tijd en weet ik dat je je beste leven moet leven en van alles moet genieten, want het kan zomaar voorbij zijn. Het overlijden van David is een deel van het verhaal, maar niet het belangrijkste. Dat is dat wij in Nederland onze beste ervaring in ons leven hadden. Ik hoop dat iedereen zoveel geluk mag ervaren als wij toen hadden. David stierf gelukkig, op het hoogtepunt van zijn leven. Dat is zo belangrijk voor me.”
Stemmen
De verkiezing Voetbalboek van het Jaar is een publieksprijs. Een deskundige Staantribune-jury heeft vijftien boeken geselecteerd waarop je kunt stemmen. Stemmen kan hier!
50 Jaar FC Utrecht is geschreven door Hugo Verkley. Het boek is onder meer verkrijgbaar via Edicola.nl.
