Objectief gezien is dit mijn allerslechtste plan ooit. Tegelijkertijd is dit mijn beste plan ooit. Op 24 februari 2022 ben ik namelijk begonnen aan mijn langste wandeltocht tot nu toe, zo’n tweeduizend kilometer door Groot-Brittannië. Onderweg ga ik – The Rambling Groundhopper – jawel, groundhoppen.

So, how did a Dutchman end up with Street Soccer Scotland? Op zich een legitieme vraag. Ik ben aangekomen in Edinburgh waar Street Soccer Scotland, het goede doel waarvoor ik geld ophaal, is gezeteld in het prachtige Leith. Deze voorstad/buitenwijk (afhankelijk aan wie je het vraagt) is al jaren in mijn geheugen gegrift vanwege Trainspotting. Misschien wel mijn favoriete film ooit en een verfilming van het gelijknamige boek, geschreven door Irvine Welsh. Hij is afkomstig uit Leith en groot voetbalsupporter en dan vooral van Hibernian FC.

In de film zie je dan ook veel referenties naar Hibs. In de openingsscene van de film voetballen twee teams van een potje 5 tegen 5 en er is mij verteld dat het team van acteurs een wedstrijd speelt tegen een team van daadwerkelijk dakloze voetballers.

Street Soccer Schotland

Ik wil graag geld ophalen voor een organisatie die helpt om iedereen te laten voetballen die wil en Google vertelt mij al snel dat ik daarvoor bij Street Soccer Scotland moet zijn. Er is alleen één probleem: Ik weet eigenlijk helemaal niet of dat verhaal over die openingsscène van Trainspotting klopt, of wie me dat verhaal over die dakloze voetballers heeft verteld.

En dus ga ik maar eens navraag doen in het Ocean Terminal Shopping Centre, waar ik enigszins beschaamd antwoord geef op de vraag hoe ik bij hun ben uitgekomen. Ik zeg via de film Trainspotting, maar leg ook uit dat ik eigenlijk niet goed weet of dat wel terecht is. ou moet gezegd worden dat vanaf het eerste contact een paar maanden geleden de mensen van SSS echt absurd behulpzaam en aardig zijn geweest. Ik hoefde maar een gil geven en zij staan voor me klaar.

Er zijn voor mijn aankomst extra Schotse lekkernijen in huis gehaald, goede koffie geregeld en er staat overal en nergens Irn Bru. En ze hebben ook nog eens een kaartje geregeld voor de stijf uitverkochte wedstrijd Celtic – Hearts.

Drop-in sessions

Trainspotting kennen ze uiteraard, maar Street Soccer bestaat nog niet lang genoeg om met de film geholpen te hebben. Misschien een voorloper, maar de mensen die ik spreek, waren net geboren toen de film uit kwam. Ik krijg wel een hartelijke uitnodiging om zowel in Edinburgh als in Glasgow mee te doen aan een ‘Drop-In’ session. Dat zijn potjes voetbal die elke werkdag worden georganiseerd en waar iedereen welkom is. Het is gericht op mensen die om allerhande redenen wel wat plezier kunnen gebruiken.

Heb je mentale problemen, verslavingen, werkloosheid of wil je gewoon lekker een potje ballen, dan ben je welkom. De enige regels zijn dat je geen slidings mag maken, niet in het  vijfmetergebied van de keeper mag komen en dat je je moet gedragen. Aan de zijkant staan specialisten die je met van alles kunnen helpen als je dat wilt. In mijn ogen een perfecte manier om eerst gezelligheid, structuur en een sociaal netwerk te bouwen en daarna het pas te hebben over het oplossen van diepere problemen.

Als ik aankom bij Portobello in Edinburgh, samen met Staantribune-coryfee Joris van de Wier, worden we al opgewacht door Robbie en zijn team. De sfeer is goed, het weer slaat elke tien minuten om, en ik speel op een paar geleende voetbalschoenen die drie maten te klein zijn toch prima mee en scoor bij het eerste balcontact. Mijn medespelers vinden het wel mooi dat er een grote Nederlander mee komt spelen en iedereen komt zich netjes voorstellen en doet zijn best om mijn voeten heel te houden. De sfeer is goed en er wordt een strak oogje in het zeil gehouden. Om het spelen heen merk je dat er ook veel met de organisatie wordt gesproken, die blijkbaar het vertrouwen hebben gewonnen.

The greatest institution on planet earth

“I have you a ticket for Sunday to see the greatest institution on planet earth.” Robbie weet helaas ook niet meer over de Trainspotting-scene, maar hij heeft wel een kaartje voor me voor Hibernian – St. Johnstone. The Greatest Institution moet dit jaar met een korrel zout genomen worden, want Hibernian doet het zeer matig. Met een achtste plaats in het Premiership ging het dit seizoen niet best voor de van oorsprong Ierse kant van Edinburgh en de laatste wedstrijd is een formaliteit.

Aangezien Robbie zelf wat later is – wie verzint dan ook dat zondag 12.00 uur een mooi moment is om te voetballen? – schuif ik op de East Stand van Hibernian aan. Ik word welkom geheten met het wereldberoemde “I would walk 500 miles and I would walk 500 more”, dat toepasselijk is aangezien ik er ook iets meer dan 1.000 miles op heb zitten en ik sindsdien meer begrip kan opbrengen voor mensen die zo’n eind lopen. Op Easter Road zie ik vervolgens twee teams die het wel mooi vinden geweest. De thuisploeg komt per ongeluk op 1-0.

Aangezien er nog meer dan genoeg plek is in het stadion, kan ik de tweede helft even verderop bij Robbie en zijn gezelschap zitten en zie ik James Scott een perfecte hattrick maken, waarbij ik vermoed dat alleen zijn tweede goal een bewust doelpunt is. Om mij heen is verbazing en frustratie dat James blijkbaar toch kan voetballen, maar het niet nodig vond dat in de rest van het seizoen te etaleren. Met een 4-0 in de tas word ik uitgenodigd voor een klein pilsje en dat lijkt mij dat wel een goed idee en voor ik het weet zitten we lekker in de zon Leith Juice te drinken (aanrader!).

Calton Athletic

Daar wordt voor het eerst geopperd dat de scene uit Trainspotting waarschijnlijk gespeeld wordt door Calton Athletic, maar dat ik het misschien maar aan Irvine Welsh zelf moet vragen. Die weet het ongetwijfeld. Tegelijkertijd is een van de aanwezigen, Brendan, druk bezig met mensen te charteren voor het Player of the Year-gala. Player of the Year is iets wat ik uit Nederland niet ken, tot grote ontsteltenis van mijn Engelse vriendin, waarbij spelers, coaches, fans en staf worden bedankt voor het seizoen en er een aantal in het zonnetje worden gezet voor hun inzet en prestaties.

Bij profclubs zijn het meestal gala’s waarbij de lokale middenstand ook kaartjes kan kopen, zodat er wat geld wordt binnengehaald en zij in ruil selfies met de spelers kunnen nemen. Aangezien het jaar niet heel erg succesvol was, zijn er nog wat stoelen over die bezet moeten worden. Dat lijkt mij wel tof. Het enige probleem is dat de dresscode Black Tie is en ik, heel vreemd, geen smoking bij me heb en er ondertussen ook uitzie als een personage uit Trainspotting.

Geen enkel probleem en voor ik het weet, sta ik in Brendans appartement overhemden en jasjes te passen, terwijl hij me helemaal bijpraat over zijn favoriete club. Ik krijg zelfs een bijna antieke stropdas van het honderdjarig bestaan omgeknoopt. De club is al bijna 150 jaar oud. Wandelbroek en schoenen komen door de keuring en dus kunnen we gaan. Ik zie eruit alsof ik een heel belangrijke digitale vergadering inga, waarbij het alleen relevant is dat de bovenkant er netjes uitziet. We maken nog wat foto’s voor het Hibernian-stadion, hij woont er immers vlak naast, en vertrekken richting het evenement dat vreemd genoeg op steenworpafstand van het stadion van aartsrivaal Heart of Midlothian wordt gehouden.

Gala-avond

Samen met ons wil ook een stel naar binnen. En ik heb mezelf na twee maanden Groot-Brittannië eindelijk aangeleerd om anderen voor te laten gaan. Wat daarbij ook meespeelt, is dat ik even een paar keer moet knipperen met mijn ogen. De kale meneer in smoking is namelijk Irvine Welsh zelf. Ik ben even helemaal starstruck en Brendan belooft om mij zo even aan hem voor te stellen.

De avond verloopt zoals je dat verwacht bij zo’n avond. Veel lokale middenstand in slechtzittende pakken. De tafels met WAG’s (wifes & girlfriends) staat naast ons. Die is bevolkt met vrouwen die de extreem weinige hoeveelheden stof rond hun lichaam compenseren door kilo’s make-up en veel drank. Op het podium proberen de bobo’s nog de sfeer een beetje op te krikken na dit tegenvallende seizoen. Er staat een zeer matige comedian een beetje leuk te doen en er worden prijzen uitgereikt.

De mooiste prijs van de avond is de Unsung Hero Award die aan lokale held Stevie Carr wordt uitgereikt. Het wordt begeleid door een minutenlange staande ovatie van de zaal. Hij runt met zijn team al jaren een charity in Dnipro omdat Hibernian daar in 2005 tegen de lokale FC moest spelen (en zoals het Hibs betaamt, verloor). Stevie en zijn team is het gelukt om bijna vijftig weeskinderen vanwege de oorlog te evacueren. Hij is maar heel even in Edinburgh en moet snel weer terug naar Oekraïne, om verder te gaan voor deel twee van de evacuatie.

Irvine Welsh

Na het diner word ik voorgesteld aan Irvine Welsh en probeer hem als een stotterende bakvis uit te leggen wat ik aan het doen ben. Hij draagt Street Soccer een zeer warm hart toe en vind het mooi dat er een willekeurige Nederlander deze trip aflegt. Terwijl ik aan het einde van de avond de zaal uit loop, besef ik dat ik helemaal vergeten ben om aan Irvine Welsh te vragen hoe het nu zit met die openingsscène. Zo zullen we nooit te weten komen waarom ik geld ophaal voor Street Soccer Scotland. Maar dat ze er goede dingen mee doen, is ook eigenlijk het belangrijkst.