Groundhoppen is een hobby die de nodige risico’s met zich meebrengt. Zo kunnen speelschema’s plotseling veranderen, het weer kan roet in het eten gooien, of de techniek werkt simpelweg niet mee. Een cursus omgaan met teleurstellingen is geen overbodige luxe voor een groundhopper, weet ik helaas uit eigen ervaring. Ik moest onlangs tweemaal in korte tijd een deceptie verwerken, maar gelukkig kwam uiteindelijk alles op zijn pootjes terecht.

De eerste keer was in september. Ik had een trip naar Belgrado geboekt voor de derby tussen Partizan en Rode Ster. De hele zomer keek ik uit naar een weekend vol fanatieke ultras en Balkancultuur. Maar helaas verschoof de Servische voetbalbond, om de een of andere vage reden, de wedstrijd van zondagavond naar maandagavond. En dat kwam niet goed uit, want mijn terugvlucht stond gepland voor maandagochtend.

Gelukkig kreeg ik wel een deel van mijn geld terug. Met dat bedrag, in combinatie met mijn net gestorte studiefinanciering, kon ik een nieuwe trip boeken. Mijn oog viel op de wedstrijd Portsmouth FC – Millwall FC. Een avondwedstrijd op Fratton Park tussen twee rauwe Engelse clubs leek mij een prima compensatie voor de gecancelde trip naar Belgrado.

Niet te vroeg juichen

Na twee maanden wachten was het dan eindelijk zo ver. Op de ochtend van vertrek stapte ik opgewonden in de trein richting Schiphol. Die dag stonden er geen saaie hoorcolleges op het programma, maar pints in de pub. Binnen de kortste keren was ik geïntegreerd in de lokale (voetbal)gemeenschap en werd ik overladen met gratis alcoholische versnaperingen. Ook genoot ik van de rauwe uitstraling van de stad. Al vóór mijn reis naar deze harde Zuid-Engelse havenstad had ik een zwak voor Pompey, maar door deze ervaringen heeft de club een plek in mijn hart veroverd.

Eenmaal in het stadion was ik enigszins opgelucht. De weergoden waren mij namelijk goed gezind. In die periode trok namelijk een zware storm over het land. Door dit natuurgeweld ontstonden overstromingen, die het openbaar vervoer platlegden, waardoor veel wedstrijden werden afgelast. Gelukkig leek Pompey – Millwall dit lot bespaard te blijven. Alle seinen stonden op groen voor een mooie avond…

Maar natuurgeweld bleek niet mijn grootste probleem. De prachtige floodlights van Fratton Park lieten mij die bewuste avond in de steek. Ze deden het helaas niet… Voor de tweede keer in een paar maanden tijd moest ik dus een grote deceptie verwerken. De beste remedie voor zo’n teleurstelling? De Wetherspoons! In het stadion had ik twee lads ontmoet. De jongens hadden met mij te doen — ik had immers lang gereisd voor geen enkele minuut voetbal. Als compensatie kon ik de hele avond op hun kosten drinken. Zo werd mijn avond toch nog deels gered.

Voordat ik goed en wel weer op Hollandse bodem stond, begonnen de eerdergenoemde lads al te sliden in mijn DM: “I hope you come back soon”, stuurden ze. Rondom de duels van Portsmouth en sc Heerenveen (de club waar ik in Nederland supporter van ben) stuurden we elkaar regelmatig berichten over het wedstrijdverloop. Toen mijn studiefinanciering en het loon van mijn studentenbaantje eenmaal waren gestort, besloot ik meteen weer een trip naar de andere kant van de grote plas te boeken.

Pompey – Cardiff City

Mijn oog viel op de thuiswedstrijd tegen Cardiff City. Net als tegen Millwall betrof het een doordeweekse avondwedstrijd en beide ploegen konden de punten goed gebruiken in de strijd tegen degradatie. Daarnaast is Pompey – Cardiff een wedstrijd met historie. In 2008 speelden beide ploegen de FA-Cupfinale tegen elkaar. En tijdens de hoogtijdagen van het hooliganisme in de jaren tachtig stool de Soul Crew (firm van Cardiff) de stadionklok van Fratton Park. Dat leverde hilarische banter op: “Pompey, Pompey, what is the time?” zongen de Cardiff-supporters tijdens onderlinge ontmoetingen regelmatig. Helaas voor de Soul Crew vond The Clock Incident in de jaren tachtig plaats, want een foto met een ontmantelde stadionklok van de rivaal zou het anno 2025 erg goed doen op GruppaOF.

Op de ochtend van vertrek was het code geel in Nederland. Aangezien ik uit een klein Fries gehucht kom, vreesde ik even dat mijn trein naar Schiphol niet zou rijden. Gelukkig ging alles goed en voordat ik het wist, stond ik alweer pints achterover te tikken in Portsmouth.

Bij het stadion ontmoette ik veel oude bekenden van mijn vorige trip. Inmiddels ben ik een onderdeel geworden van de lokale gemeenschap. Veel locals – helaas (nog) geen dames – hebben me toegevoegd op social media. Een van mijn buurmannen in het stadion, die handelt in dogtags (halsbandjes met een QR-code voor honden), stuurt er zelfs gratis een naar Nederland voor mijn trouwe viervoeter. Ook hoef ik een volgende keer geen hotel meer te boeken: ik kan gewoon bij een van de eerdergenoemde jongens blijven slapen.

Fratton Park ademt Engels voetbal

Uiteraard kwam ik niet voor dogtags naar Portsmouth, maar voor de authentieke Engelse sfeer op Fratton Park. Die stelde zeker niet teleur: 20.000 fanatieke supporters schreeuwden en zongen grote delen van de wedstrijd, wat resulteerde in een zwaarbevochten 2-1-overwinning van Pompey. Na iedere geslaagde tackle van de thuisploeg ging Fratton Park volledig uit zijn dak. Aangewakkerd door het fanatieke publiek kreeg de wedstrijd een moordend tempo, met veel fouten aan beide kanten tot gevolg. Er gaat niets boven ouderwetse kick-and-rush.

Als goede bijvangst was er mooie banter met de 1.400 fans uit Wales. Helaas geen liedjes over The Clock Incident, maar wel een andere klassieker: “You sheep shagging bastards, you know what you are!” klonk het vanuit het thuisvak. De reactie vanuit het uitvak liet niet lang op zich wachten: “Sheep shagging bastards, we know what we are!”

Inmiddels ben ik de teleurstelling van de gecancelde trips allang vergeten. Ieder nadeel heeft immers zijn voordeel. Na ontberingen en omzwervingen ben ik bij een geweldige Engelse club terechtgekomen, waar ik zeker nog vaak zal terugkeren.