Wanneer je voetballiefhebbers in groepen zou moeten indelen, dan heb je supporters die houden van prijzen winnen, supporters die houden van verkleedpartijtjes, supporters die uit praktische overwegingen kiezen voor de dichtstbijzijnde voetbalclub en groundhoppers die ooit ergens zijn blijven hangen.
In de kelder van het betaalde voetbal kun je er nog aan toevoegen dat je wellicht niet vies bent van een vleugje SM, want klappen opvangen zal je. Net als in het gewone leven: je valt op blond, donker of gewoon op de eerste de beste die ‘hoi’ terugzegt. Iedereen heeft zo zijn redenen om liefde te voelen.
Bij ons thuis was Feyenoord de club, logisch want De Kuip is nog geen 25 kilometer van Dordrecht vandaan en ze wonnen nog wel eens wat. Mijn eerste bezoek aan De Kuip had iets magisch, vergeleken met dit stadion leek de Krommedijk wel op Madurodam. De mentaliteit was ook heel anders, hier was niemand tevreden met een gelijkspelletje. Het ging me allemaal een beetje tegenstaan. Indrukwekkend die 40.000 man in één ruimte, maar wie waren ze eigenlijk?
Vertrouwd
In Dordrecht was alles vertrouwd, van de kaartjesverkoper tot de steward en de supporters ertussenin. Hier hobbelde ik een beetje mee in de meute en wurmde me door de toegangspoortjes. Om dan toch een beetje het zwarte schaap te zijn, droeg ik vaak mijn FC Dordrecht-sjaal, opdat het maar duidelijk was dat ik al verkering had met de club uit mijn eigen stad. Het resulteerde in glimlachjes en een paar supporters aaiden me over mijn bolletje. Je zou denken dat ze medelijden met me hadden. Terwijl ik juist wilde laten weten dat er niet zo ver hiervandaan een plek was waar het allemaal wat gemoedelijker was.
Ieder heeft zo zijn voorkeuren, ik weet dat er veel Dordtenaren liever de trein naar Rotterdam nemen dan op de fiets naar de Krommedijk springen. Het is waarschijnlijk een imago-ding: de meeste mensen horen liever bij een club die nog wel eens een beker of een schaal vasthouden.
Ik troost me met de gedachte dat echte Schapenkoppen ondanks hun bijnaam juist niet met de kudde meelopen. Wij zijn dik tevreden met een gelijkspel en hoeven de inhoud van de prijzenkast niet af te stoffen of op te poetsen. En het allermooiste is: toen de stadions door de coronamaatregelen in capaciteit waren gekrompen, hadden wij nog steeds plaats voor alle seizoenkaarthouders (hopelijk is dat snel weer het geval). Zo zie je maar dat het loont om uniek te zijn.