In en rondom Bilbao is vrijwel iedereen supporter van Athletic Club. Maar veel mensen steunen ook een lokaal team, zoals SD Erandio Club.
Deze club is gevestigd in Erandio, een stad die in de jaren veertig werd geannexeerd door Bilbao. Erandio ligt op de rechteroever van de rivier Nervión en werd aan het eind van de negentiende eeuw een stad waar de industrie zich begon te ontwikkelen. Als gevolg hiervan werden Engelse mijnbouwtechnici naar de stad gestuurd, die het populaire voetbalspel met zich meebrachten. Omdat ze een voetbalteam nodig hadden, richttenz zij in 1915 de Sociedad Deportiva Erandio Club op.
Succesvolle jaren dertig
De succesvolste periode in de clubhistorie waren de jaren dertig van de vorige eeuw, waarin SD Erandio Club vier keer het amateurkampioenschap van de regio Vizcaya won. Sindsdien behaalde de club nog tien kampioenschappen en in 1933 werd het Spaans amateurkampioen, toen Erandio Sevilla versloeg in het Montjuic Stadion in Barcelona.
De club speelde slechts twee seizoenen (1939-1940 en 1949-1950) op het tweede niveau, maar voornamelijk in de Tercera Federacion of Division Honor Vizcaya, het vijfde en zesde niveau. Het grootste succes was een korte periode van vier jaar, van 1981 tot 1985, in de Segunda B, op dat moment het derde niveau in Spanje.
Telmo Zarra
De belangrijkste speler in de geschiedenis van de blauw-witten is Telmo Zarra, die zijn carrière in 1938 begon bij de club. Hij won als speler van Atletic Club zesmaal de Pichichi, de trofee voor de topscorer van de Spaanse voetbalcompetitie. Zarra speelde in totaal vijftien jaar voor Atletic Club, waarin hij 251 doelpunten maakte en neemt na Messi en Ronaldo de derde plaats in op de lijst van topscorers aller tijden.
Zarra werd twintig keer opgeroepen voor het nationale team en maakte vier doelpunten op het WK 1950 in Brazilië, in de groepsfase tegen Chili, de Verenigde Staten en Engeland (waardoor de Three Lions uit het toernooi werden geknikkerd) en in de laatste wedstrijd van de finaleronde tegen Zweden. Het WK 1950 was het enige WK waar de winnaar niet werd bepaald in een finale, maar door een poulefase waarin alle vier landen tegen elkaar speelden.
Estadio Nuevo Ategorri
De thuisbasis van Erandio Club is Estadio Nuevo Ategorri (Nieuwe Rode Deur). Het werd geopend in 1967 en ligt op een heuvel net buiten de stad ligt. Bij het stadion voelt het alsof je in een tijdcapsule bent gestapt en terug bent in de jaren zestig. Je komt het stadion binnen via een rode deur, een verwijzing naar de naam. Aan de rechterkant staan een groot aantal picknickbanken, overdekt door een dak. Aan de linkerkant de ingang van Cervecera Ate-gorri.
In deze bar, met een nepgevel van Baskische architectuur, hangen foto’s van elftallen uit het verleden, sjaals, vaantjes, trofeeën van vergane glorie, een striptekening van hun mascotte, een baretdragende meeuw genaamd Kai.
Twee tribunes
Het stadion heeft twee tribunes. De ene achter het doel bestaat uit niet meer dan een paar betonnen treden, met her en der wat blauwwitte balken om op te zitten.
De hoofdtribune heeft een blauw dak, dat overeind wordt gehouden door een roestig, wit frame, beschermt de supporters tegen de regenachtige dagen in Baskenland. Vanaf hier kun je de monding van de Nervión zien, met zijn kranen en laadkades.
Nostalgie
Het hele terrein ademt nostalgie en is de tegenpool van het ultramoderne Estadio San Mamés van Atletic Club. Omdat Nuevo Ategorri een van de weinige privévoetbalvelden in Baskenland is, kosten renovaties van de faciliteiten tijd en zijn ze afhankelijk van subsidies van de lokale autoriteiten. Tot die tijd kun je genieten van het glorieuze verleden.