Bij voetbal in Londen denken mensen vaak aan grote clubs als Chelsea, Arsenal en Tottenham. Maar de Premier League is tegenwoordig een divisie voor de elite geworden, waarvoor je flink in de buidel mag tasten. Daardoor is de sfeer in de stadions al jaren drastisch gekelderd en moet je het een paar niveaus lager zoeken om de echte Engelse sfeer te proeven. Zo toog ik onlangs af naar West-Londen om Queens Park Rangers aan het werk te zien. Het werd een onvergetelijke ervaring. Britser krijg je het niet.

Om onverklaarbare redenen werd ik drie uur later wakker dan gepland. Blijkbaar door m’n wekker heen geslapen… vlucht gemist… shit! Dit was mij nog nooit eerder overkomen. Maar goed, ik was wel meteen wakker. In alle hectiek ging ik op zoek naar een andere vlucht, maar die zaten helaas vol of vertrokken te laat om aan mijn drukke programma te voldoen. Maar nood breekt wet en dus kocht ik een peperduur ticket voor de Eurostar die via Brussel naar Londen St. Pancras zou gaan.

Oude Highbury

Eenmaal aangekomen ging ik meteen naar het hotel om m’n spullen te droppen. In een stad als Londen heb je immers geen tijd te verliezen. Omdat het hotel in Noord-Londen zat, bedacht ik dat ik het oude Highbury van Arsenal nog nooit had gezien. Ondanks de vele appartementen die er in zijn gebouwd, heeft het de contouren van het stadion behouden, schitterend!

Vooral de straat met de hoofdingang is erg imposant en je waant je terug in de jaren negentig en het begin van deze eeuw, toen onder anderen Giovanni van Bronckhorst, Dennis Bergkamp, Robin van Persie en Thierry Henry furore maakten bij de Gunners. Na wat gekwijl en gevoelens die wat weg hadden van weemoed was het tijd om de metro naar West-Londen te pakken. Als je uitstapt bij de halte White City, beland je meteen bij de studio’s van de BBC.

Ouderwetse Engelse kroeg

Veel tijd om te eten was er niet, dus het werd een burgertje met fries en een pint Asahi (lekker fris Japans biertje). Op de weg naar het stadion van Queens Park Rangers liep ik tegen een ouderwetse Engelse kroeg (The Queens Tavern) aan, inclusief een tuin omheind met bakstenen. Met een lauwe Carling in de hand liep ik de tuin in, die afgeladen was met ouderen en opgeschoten jeugd.

Magere tieners en vroege twintigers, helemaal ingepakt met Burberry, Aquascutum en CP Company. Ik kon er wel om lachen. “Cooooome ooooon youuuu R’s”, zongen ze meermaals. Dat zou ik deze avond nog zo’n vijftig keer horen.

Loftus Road

Op nog geen vijf minuten lopen dook het stadion Loftus Road op. Een prima wandeling tussen zowel thuis- als uitsupporters. De mannen uit Leeds waren met zo’n tweeduizend fans afgereisd vanuit het verre noorden naar de wijk Shepherd’s Bush in het westen van Londen. En dat op een vrijdagavond, respect!

Het was een genot om door die typische woonwijken richting de turnstiles te lopen. Je moet goed opletten, want je zou er zomaar voorbijlopen, daar het precies tussen huizen in ligt. Eenmaal binnen was het buik inhouden, want de ruimtes zijn miniem op Loftus Road. Het enige wat het stadion met de huizen scheidt, is een simpele schutting. Nog snel even een pint Carlsberg achterover werken en de tribune op.

London Calling

Ik zocht mijn plekje op The Stanley Bowles Stand in de noisy bit. Een prachtige plek op rij 2, direct aan het veld in het luidruchtige gedeelte. Beter kon niet. Klassiekers als London Calling schalden uit de speakers en de fans maakten zich op voor een mooie thuiswedstrijd. Met vlaggen en spandoeken bezorgden zij de spelers een steuntje in de rug.

Ik had geen verwachtingen van de sfeer, omdat ik QPR niet op de voet volg. Maar van meet af aan stonden de fans als één man achter de ploeg. De ene Britse chant volgde meteen na de andere.

Slot-ball

Met zowaar wervelend voetbal, snelle combinaties en veel pressie werd nummer 3 Leeds achteruit gedrukt en binnen een halfuur stond het 2-0 voor QPR. Het stadion ontplofte werkelijk, wat de sfeer nog meer ten goede kwam. Ook werden er teasing songs richting de gasten uit Leeds gezongen.

“Premier League, we’re having a laugh” en “Leeds, Leeds are falling apart again” werden meerdere malen ingezet. Zowel in de eerste als tweede helft werd coach Cifuentes op een schild gehesen en klonk het humoristische liedje op de melodie van La Bamba:

MARTI CIFUENTES (WHO!?)
MARTI CIFUENTES
HE EATS PAELLA, DRINKS ESTRELLA
AND HATE F*CKING CHELSEA…

4-0-zege op Loftus Road

Leeds had negentig minuten lang weinig in te brengen en QPR zegevierde uiteindelijk met een overwinning van maar liefst 4-0. Het toetje was net zo mooi als de rest van de avond. Spelers en staf vierden feest met de fans, want lijfsbehoud was een feit. Sweet Caroline en Hi Ho Queens Park Rangers klonk luidkeels uit duizenden kelen. Zelfs coach Cifuentes was in voor een dansje.

Niet eerder beleefde ik zo’n geweldige Engelse voetbalavond. Wat mij betreft is Queens Park Rangers met zijn Loftus Road een onderschatte parel.