Objectief gezien is dit mijn allerslechtste plan ooit. Tegelijkertijd is dit mijn beste plan ooit. Op 24 februari 2022 ben ik namelijk begonnen aan mijn langste wandeltocht tot nu toe, zo’n tweeduizend kilometer door Groot-Brittannië. Onderweg ga ik – The Rambling Groundhopper – jawel, groundhoppen.
You all right, Duckie? Ik moet altijd een beetje blozen als ik in Engeland ben en ergens een winkel, een treinstation of een stadion in stap en dan wat verdwaasd om me heen kijk. Dan komt er meestal een dame naar me toe die er werkt en mij love noemt en vraagt of ze me kan helpen. Dat resulteert er in de regel in dat ik blozend en hakkelend uitleg dat ik op zoek ben naar een trein, kop koffie, voetbalstadion en/of pub.
Nu moet ik zeggen dat ik sowieso niks te klagen heb over de gastvrijheid deze wandeltocht. Veel clubs vinden het leuk dat er een buitenlander komt en als dat dan ook nog eens een rare Hollander is die een enorm eind wandelt en geld ophaalt voor het goede doel, dan gaan alle registers open. Bij Worcester City kreeg ik zoveel mee dat ik het nauwelijks kon dragen, bij Birmingham City kreeg ik een League Cup in de handen geduwd en ook vandaag bij Abbey Hulton United FC – Rocester FC, in de tweede ronde van de Edward Case Cup, is het feest. En in Stoke heet ik dus geen love maar duckie.
Hoe noordelijker, hoe vriendelijker
Met het achter me laten van Birmingham, ga ik officieel naar het noorden van Engeland. Een gebied dat groot werd in de industriële revolutie en na jaren uitsterfbeleid van Thatcher nu op de weg terug lijkt. Het is een gebied waar ze weinig meer verwachten van de regering in Londen en dus vooral goed voor elkaar moeten zorgen. Hoe noordelijker, hoe vriendelijker, lijkt dan ook het devies in Engeland.
Tijdens mijn wandeltocht naar Stoke word ik elke dag meerdere malen aangesproken. Zo vertelt Jamey mij zijn nogal droevige levensverhaal, komt er een echtpaar dat hun 52-jarig huwelijk in de lokale pub viert en is er een golfende Wolves-fan van 81, die uitlegt dat hij de begeleider is van een WB- fan. “I’m the younger one, you see”. In Stone gaat in de bakkerij de pet rond om geld op te halen voor Street Soccer en bij Abbey Hulton United word ik ontvangen door Dave.
Dave is de dj van vanavond en daarmee verantwoordelijk voor de muziek bij de opkomst van beide teams. Waar veel teams die ik aanschrijf besluiten om mijn verzoek te negeren, heeft Dave exact acht minuten nodig na mijn berichtje om mij welkom te heten en van harte uit te nodigen, een rondleiding te geven over het terrein en mij voor te stellen aan iedereen die maar wil. Uiteraard word ik ook via de stadionspeaker nog even toegelicht.
Stadionvoer: Staffordshire oatcake
Zijn voorstelrondje begint bij Sharon Franklin, die mij uitlegt dat ik absoluut een Staffordshire oatcake moet proberen. Sharon is de grote baas van het eten vandaag en stadionvoer is in Engeland een apart hoofdstuk. Voor vandaag is de Scran een lokale delicatesse, genaamd Oatcake. Een hartige pannenkoek die je kunt vullen met kaas, spek, worst of allemaal.
Zoals het hoort, zijn er allemaal geheime recepten van grootmoeders met eigen bakkerijen die de verder saamhorige stad tot op het bot verdelen. Ik krijg er een met kaas volgens het ‘best mogelijke recept’ en ik moet eerlijk toegeven: hij is heerlijk. Betalen voor deze delicatesse is geen optie.
Serieuze voetbalclub
Vervolgens word ik voorgesteld aan John Wightman, wiens vader de club in 1947 heeft opgericht en hij vertelt me alles wat er te weten valt. Ondertussen blijkt dat ook de huidige John geen anonieme supporter is en blijkt John jr. ongeveer alle functies binnen de club bekleed te hebben. Wat begon als een groep vrienden met witte overhemden en een kleedkamer op anderhalve kilometer afstand op een veldje in Abbey Hulton, werd een serieuze voetbalclub.
De club groeide echter door en via Bucknall Park kwam men in 1985 aan op de huidige locatie in Drayton Beaumont Park. Jarenlang degelijk beleid en langzaam groeien, lijken een succesvollere formule te zijn dan voorzitters met overambitieuze vijfjarenplannen. Wie had dat gedacht.
Ondertussen komen de spelers op onder de luide rockmuziek van Dave om te strijden in de tweede ronde van de Edward Case Cup. Vanwege corona had men de competities vroeg ingepland, zodat er mogelijkheden waren om dingen uit te stellen. Dat bleek niet nodig en dus waren de kampioenen opeens begin april al bekend. Dus is het tijd voor obscure bekercompetities en vandaag is Rocester FC te gast.
“But can he do it on a cold rainy night in Stoke?”
“But can he do it on a cold rainy night in Stoke?” We gaan er vandaag achter komen, want het is koud en na een paar minuten begint het, gelukkig maar, ook te regenen. De gevleugelde uitspraak gaat over Messi en het Engelse stokpaardje dat iemand best een goede voetballer kan zijn, maar dat de Engelse competitie anders is dan de rest. In Engeland moet je namelijk wel eens op een koude regenachtige avond naar Stoke om te voetballen en dat is wat anders dan lekker in het Spaanse zonnetje.
Gelukkig staat ook bij Abbey Hulton een kleine nummer 9 op het veld en dus hoop ik even op een wonder. “Wandelaar ontdekt per ongeluk nieuwe Messi” lijkt me een mooie krantenkop, maar na de eerste aanname kan mijn scoutingsbril weer af. Het het een vermakelijke wedstrijd, maar ik heb ’t vooral koud, terwijl ik op de John Wightmantribune ga zitten. Of die naar senior of junior is vernoemd, wordt niet helemaal duidelijk, maar ook hier heeft de wind vrij spel. Ook als supporter is het afzien op een cold, rainy night in Stoke.
Eten uit ovens en de frituur
“You all right, Duckie?” Ik eet uit principe niks wat op een Engelse bakplaat heeft gelegen. In Engeland kan je alleen dingen eten die uit ovens komen (pies, roasts en warme toetjes) en desnoods de frituur. Maar aangezien Sharon me Duckie noemt, zijn mijn principes in de Trent gegooid en krijg ik een cheeseburger toegeschoven. Waar mijn vorige cheeseburger bij een Engels voetbalstadion leidde tot voedselvergiftiging, is deze inderdaad heerlijk. Dat moet gezegd. Ervoor willen afrekenen, is wederom een kansloze missie.
Om op te warmen, ga ik naar het clubhuis. Dit exemplaar is er een zonder ramen, overal tapijt en veel TL-buizen. Dat zijn de pareltjes in het voetbal. Hier krijg ik sandwiches en thee geserveerd door Lee Savage, die tevens voorzitter van de club is. Hij wil alles weten over mijn wandeltocht en vertelt honderduit over de club, waar het hoogtepunt een week eerder de uitwedstrijd was bij Isle of Man FC. “It was like a stag do” vat hij het samen om vervolgens te melden dat Isle of Man FC waanzinnig gastvrij was en hij nu al uitkijkt naar volgend jaar.
Een uitwedstrijd als een vrijgezellenfeest bij een zeer gastvrije club. Dat lijkt me wel wat. Als ik hem vraag wat hij als het grootste risico ziet voor de club, dan is het dat de eilanders hun play-offs winnen en promoveren.
Harde kern van vier man
In de tweede helft ga ik bij de harde kern staan van de thuisclub, die bestaat uit vier vrienden van ene Cropper die met een bedelshirtbordje hun maat proberen te verleiden zijn wedstrijdshirt aan hun te geven. Normaal vind ik die dingen het absolute kwaad, maar hier kan ik wel de humor van inzien.
Terwijl ik nog nauwelijks sta, knalt de thuisploeg de bal richting de kruising, stuitert via de lat het veld weer in, maar is duidelijk over de lijn gegaan. Aangezien ik nog dichter bij de situatie sta dan de keeper, claim ik het doelpunt vast en naast mij is de harde kern door het dolle heen als hij inderdaad wordt goedgekeurd. Wat volgt, is een wedstrijd waar steeds harder gewerkt wordt en steeds minder tiki-taka plaatsvindt.
Ik krijg het steeds kouder en de lange wandeldagen beginnen zich ook te wreken. Nadat er nog een hoop onrust op het veld is en er zelfs een keeper mee naar voren is gegaan, sleept de thuisploeg de 1-0 uit het vuur.
Geen vrijgezellenfeest
Na afloop komt iedereen nog informeren wat ik ervan vond en word ik door de dochter van Sharon weer bij het hotel afgeleverd. Terwijl ik me mentaal voorbereid op mijn bed en weer een lange wandeldag in de regen krijg ik nog vijftien pond toegestopt voor Street Soccer. Ik word helemaal verlegen door zo’n behandeling. Een kleine anderhalve week later promoveert Isle of Man via de play-offs en dus staat het vrijgezellenfeest volgend jaar helaas niet meer op het programma voor Lee, Sharon, Dave en de rest van de supporters. Zo’n gastvrije club, die verdient eigenlijk zo’n gastvrije uitwedstrijd.