Franco Causio is vandaag zeventig jaar geworden. Behalve winst op het WK 1982 met de Azzurri heeft Causio ook op clubniveau een indrukwekkend palmares. Maar het is niet zijn erelijst die van Causio een speciale voetballer maakt. Door zijn elegante spel krijgt hij in de pers al snel de bijnaam Il Barone.
Ook buiten het veld houdt Causio van la bella figura. Oscar Damiani en hij lijken in een stilzwijgende, maar constante modestrijd te zijn verwikkeld. Damiani neemt regelmatig een exemplaar van het magazine Vogue bij de hand om zijn soms erg uitbundige kledingkeuzes ten opzichte van zijn collega’s te illustreren. Waar Damiani meestal kiest voor de laatste mode, is Causio een old school dandy. Het haar onberispelijk naar achteren gekamd en zijn kenmerkende snor keurig bijgewerkt, kiest hij voor de klassieke jasje-dasje variant.
Op sommige foto’s vertoont hij opvallend veel gelijkenis met de Amerikaanse acteur Tom Selleck, de ster van de populaire televisieserie Magnum P.I. Causio doet voorkomen alsof hij niets weet van de vergelijkingen die tussen hem en Damiani worden gemaakt. Maar het raakt de trotse zuiderling zichtbaar als een ploeggenoot gekscherend roept dat Damiani de strijd heeft ‘gewonnen’. Causio is dan een hele trainingssessie niet te genieten.
Udinese
Wanneer de jaren beginnen te tellen, verkast Franco Causio in 1981 naar het bescheiden Udinese, waar hij op 32-jarige leeftijd aan zijn laatste klus lijkt te beginnen. Maar het mooiste moet dan nog komen. Causio mag dan zijn plek in het basiselftal van bondscoach Enzo Bearzot hebben verloren, in de WK-finale wordt de besnorde vedette op grootste wijze bedankt voor zijn eerdere diensten. Vlak voor tijd krijgt Causio een omgekeerde publiekswissel. Hij mag op het veld meegenieten van de dying seconds op deze voor de Italianen historische voetbalavond. Op de eretribune staat de Italiaanse president Sandro Pertini, die al jaren gecharmeerd is van het spel van Causio, te juichen.
De volgende dag vliegen de kersverse wereldkampioenen terug naar Italië in presidentiële DC-9 en vindt er tijdens die vlucht een prachtig schouwspel plaats. Pertini, liefhebber van het kaartspel Scopone, daagt Bearzot uit voor een potje op hoog niveau. Het duo Pertini-Zoff verliest uiteindelijk van Bearzot-Causio door een beslissende zet van de baron. De plaatjes die van dit kaartende viertal worden genomen, gaan de wereld over, niet in de laatste plaats omdat de Wereldbeker prominent op tafel staat. Alsof niet de eer, maar bovenal de bokaal op het spel staat.
Carabinieri
Een jaar na het WK wordt Causio tijdens een training bij Udinese opgeschrikt door de komst van carabinieri. Zij lopen op trainer Enzo Ferrari af en bespreken iets met hem wat de speler niet kan horen. Dan ziet Causio tot zijn verbazing dat naar hem wordt gewezen en hoort hij zijn trainer roepen: “Franco, ze komen voor jou.” Bezorgd volgt hij de carabinieri totdat de kapitein hun komst verklaart: “President Pertini wil graag dat u deze vandaag zijn gast bent.” In plaats van te trainen met zijn teamgenoten, brengt Causio die middag door in een trattoria met de politieke leider van Italië en vloeit de wijn rijkelijk.
Bij Udinese speelt Causio nog een seizoen samen met de Zico. Het maakt de cirkel rond, want behalve Il Barone wordt Causio vanwege zijn technische bagage ook wel Brazil genoemd. De twee ‘Brazilianen’ brengen de aanhang van de kleine club in extase. Maar Causio zal er niet tot aan zijn pensioen blijven. Eerst speelt hij nog een jaar voor Internazionale, keert vervolgens terug bij zijn oude liefde Lecce, om erachter te komen dat hij het voetbal nog steeds niet vaarwel kan zeggen. In de Serie B draagt hij nog twee seizoenen het shirt van Triestina, voordat hij op 39-jarige leeftijd definitief stopt.
Van harte gefeliciteerd, Barone!