Op een dag wandelde Tom Saintfiet, na een training, driehonderd meter met zijn spelersgroep mee naar een shoarmatent op de hoek van de straat. Hij was op dat moment aan de slag als bondscoach van Jemen en de korte verplaatsing kwam hem op een uitbrander van de voetbalbond te staan. Zelfs omringd door dertig Jemenitische internationals in trainingspak, liep hij op straat als westerling het gevaar te worden ontvoerd.
Zijn chauffeur reed hem daarom afwisselend met twee verschillende auto’s en elke dag via een andere route van het hotel naar het trainingsveld. Op klaarlichte dag kwam het regelmatig voor dat mensen op de grond moesten gaan liggen. Omdat twee automobilisten in een drukke straat op elkaar aan het schieten waren. Tom Saintfiet maakte wel vaker dergelijke taferelen mee in zijn carrière. Ook in Bangladesh kon hij zich niet zonder bewaking door het dagelijkse leven bewegen. Daar kwam hij door een aanslag van IS in een isolement terecht. Hij zag zich slechts omringd door bodyguards als hij zich verplaatste van het hotel naar het stadion.
Trainer Zonder Grenzen
Saintfiet werd geboren in het Belgische Mol, maar groef zich als trainer een weg door de wereld; bij (vooralsnog) 25 verschillende teams werd hij trainer. In achttien landen, waaronder Nederland. Zijn (voorlopig) laatste contract tekende hij als bondscoach van Gambia, dat zijn tiende nationale ploeg werd. De eerste buitenlandse club waar hij aan de slag ging, was B71 Sandur op de Faröer. Hij trok er in zijn eentje naartoe. Eerst duizend kilometer met de auto door Nederland en Duitsland en dan met de boot vanaf Denemarken.
Aanvankelijk twijfelde hij nog, zegt hij in zijn biografie Trainer Zonder Grenzen. Hierin legt hij ook zijn voetbalfilosofie uit. De avond voor zijn nakende vertrek naar de Faröer, was er een einde gekomen aan een knipperlichtrelatie van zeven jaar met zijn vriendin. Denkend aan de dure ring die hij nog had gekocht en een toekomst als familieman, besloot hij dan toch maar de knop om te zetten en te vertrekken.
Werken in het buitenland vergt aanpassingsvermogen, zo merkte hij al vanaf het begin. Voor de verplaatsing naar de uitwedstrijd van Sandur tegen Suduroy moest de club door een staking twee speedboten huren. Hierin begaven de spelers en trainers zich, rechtop staand, naar het stadion op het eiland. Een trainer die in meer culturen en continenten heeft gewerkt dan Tom Saintfiet vind je niet of nauwelijks. Of het moet de keeperstrainer zijn met wie hij bij Namibië samenwerkte, de Duitser Lutz Pfannenstiel. Deze man is ondertussen ongetwijfeld ’s werelds meest bereisde voetbalnomade.
Trainersloopbaan
In 2003 was Saintfiet assistent-trainer van Stormvogels Telstar en in 2006 was hij aan de slag bij FC Emmen, maar het zijn net als het Belgische KVO Aarschot en KV Turnhout opmerkelijk alledaagse namen in het lijstje werkgevers van de 43-jarige trainer.
Deze lijst bevat B71 Sandur (IJsland), Stormvogels Telstar (Nederland), Al Gharrafa (Qatar, assistent), de nationale ploeg van Qatar onder 17, BV Cloppenburg (Duitsland), KVO Aarschot (België), FC Emmen (Nederland, technisch directeur), RoPS Rovaniemi (Finland), de nationale ploeg van Namibië, de nationale ploeg van Zimbabwe, Shabab Al Ordon (Jordanië), de nationale ploeg van Ethiopië, Nigeria (technisch directeur), Young Africans FC (Tanzania), de nationale ploeg van Jemen, de nationale ploeg van Malawi, KV Turnhout (België), Free State Stars (Zuid-Afrika), de nationale ploeg van Togo, de nationale ploeg van Bangladesh, de nationale ploeg van Trinidad & Tobago, de nationale ploeg van Malta en de nationale ploeg van Gambia.
Wie meer wil weten over de carrière van Tom Saintfiet en zijn voetbalfilosofie kan terecht in zijn in 2015 bij Lannoo verschenen biografie Trainer Zonder Grenzen.
Foto: Pro Shots/Action Images