Jurrie Koolhof blijft voor mij die speler met die slepende, bijna traag ogende passeerbeweging. En Koolhof is natuurlijk ook die PSV’er die juichend wegliep, terwijl de bal in de modder achter de doelman van Helmond Sport bleef liggen.
Maar voor mij was hij vooral de man die na een wedstrijd tussen FC Twente en PSV gewoon de tijd nam om een foto te geven, zijn handtekening erop te zetten en ook nog eens tegen me praatte. Dat deden niet veel voetballers. Diezelfde aardige man kwam ik ergens begin jaren negentig weer tegen op De Vijverberg in Doetinchem.
Ik was op bezoek bij mijn vriendin, maar ze moest werken. Omdat ik toch in Doetinchem was, kocht ik maar een kaartje voor de wedstrijd De Graafschap – Dordrecht. Spontaan een kaartje kopen kon toen nog gewoon. Simon Kistemaker was op dat moment trainer op de Vijverberg. Het was het seizoen dat De Graafschap kampioen zou worden en het seizoen dat De Kist voor altijd onsterfelijk maakte bij de Superboeren. Ik vond het prachtig, die armgebaren en het geschreeuw langs de lijn. Het was theater tot en met.
Maar die wedstrijd tegen Dordrecht was de wedstrijd van Jurrie Koolhof. Nee, dat was niet omdat hij de 3-0 maakte. Hij was vooral een beetje irritant, niet des Kistemakers. Toen Dordrecht een inworp mocht nemen, probeerde Koolhof de Dordtse spelers van bij de bal weg te houden. Dat vond Dordtenaar Frans van der Heide niet leuk en hij schopte vol op de benen van Koolhof. Rode kaart. Ik vond het vooral prachtig.
Beeld header: Pro Shots/Paul Roling