Vijftien jaar lang was Danko Lazović (nu 38) de duurste aankoop van Feyenoord. De hoge verwachtingen kon Lazović na zijn overstap van Partizan Belgrado – komende donderdag de tegenstander van de Rotterdammers in de Conference League – in de zomer van 2003 nooit waarmaken in De Kuip. Later, bij Vitesse en PSV, liet Lazović zijn ware aard zien, waarmee hij zich niet altijd populair maakte. “Ik had twee gezichten. Op het veld ging ik soms over de grens”, vertelt hij in Staantribune #40, dat nu in de schappen ligt.
Twintig jaar was de Serviër toen hij de man van zeven miljoen euro werd bij Feyenoord, waar Rob Baan destijds technisch directeur was. Danko Lazović was al twee keer kampioen van Servië geworden met Partizan, waar hij als dertienjarige in de opleiding kwam en op zijn zestiende in het eerste elftal debuteerde.
Vóór de recordtransfer naar Feyenoord had de Servische aanvaller al zijn interlanddebuut gemaakt. Zijn start op 17 augustus 2003 verliep perfect. Bij zijn debuut tegen NEC (2-1) scoorde Lazović na 52 minuten op aangeven van Thomas Buffel. Veertigduizend toeschouwers applaudisseerden toen trainer Bert van Marwijk hem een kwartier voor tijd naar de kant haalde voor de Chileen Sebastián Pardo.
In de vier competitiewedstrijden daarna stond Lazović in de basis, maar geen enkele keer negentig minuten. Scoren deed hij niet, pas weer eind januari. De recordaankoop kwam op de bank en werd invalkracht. Van Marwijk gaf namelijk de voorkeur aan Dirk Kuijt, Robin van Persie en Buffel. Of Ebi Smolarek. Na de eerste vier competitieduels volgden slechts drie basisplaatsen in zijn eerste eredivisieseizoen. “Mijn debuut was mooi, maar daarna ging het mis. Als ik er nu aan terugdenk, was ik misschien nog niet klaar om voor zo’n grote club als Feyenoord te spelen”, vertelt Lazović in Staantribune #40.
“Je voelt wel een bepaalde last en druk wanneer je de duurste speler in de clubgeschiedenis bent. Iedereen kijkt naar je, iedereen verwacht doelpunten. Als je niet scoort, komt er kritiek. Heel snel. Tv-analisten in Nederland zeiden dat het niets met mij zou worden. Ik sprak in de beginperiode nog geen Nederlands, maar kreeg dat via-via mee. Er werd niet positief over mij gesproken en dat doet wat met een jonge jongen in een nieuw land. Ik leerde op jonge leeftijd hoe hard de voetbalwereld is. Bij Partizan was er ook al druk, maar daar werd ik omarmd. Dan voel je meer vertrouwen, steun. Mijn vertrouwen verdween snel bij Feyenoord.”
Partizan Belgrado
Na twee seizoenen, met tien doelpunten in vijftig wedstrijden, werd Lazović in de eerste seizoenshelft van 2005-2006 verhuurd aan Bayer Leverkusen. Voor Die Werkself kwam hij tot elf duels en drie goals. In de tweede seizoenshelft keerde Lazović op huurbasis terug bij Partizan. “Dat was de beste keuze die ik kon maken. Ik voelde daar weer warmte, scoorde vijf keer in elf competitiewedstrijden. Ik leefde, was weer voetballer. Dan merk je wat vertrouwen kan doen. Bij Feyenoord was ik niet meer gewild bij de directie en trainers. Met de supporters had ik wel een goede band. Feyenoord en Partizan lijken qua supporterscultuur op elkaar. De supporters zijn heel toegewijd en steunen je ook in mindere tijden.
Ik maakte alleen een fout toen ik later met Vitesse in De Kuip tegen Feyenoord speelde en scoorde. Want ik juichte wel heel enthousiast en vierde een feestje met trainer Aad de Mos. Ik wilde toen de clubleiding van Feyenoord laten zien wie ik was, maar de supporters hadden zoiets van: wat doe je nou? Ik snapte dat ze dat niet leuk vonden. Dat had ik niet moeten doen. Ze benaderden mij vanaf toen anders, floten mij uit. Ook toen ik later met PSV tegen Feyenoord speelde. Maar ik heb nog altijd veel respect voor Feyenoord-fans. Helaas heb ik hun nooit de ware Danko kunnen laten zien. Althans, niet in een Feyenoord-shirt.”
Servië
Tegenwoordig woont Danko Lazović met zijn vrouw en twee kinderen, zoon Roman en dochter Lael, in Servië. “Ik breng veel tijd door met mijn gezin, dat kon in mijn voetbaljaren niet. Nu heb ik al drie jaar niet meer echt gevoetbald. Ik sport wel veel: padel, hardlopen, wandelen. Via de UEFA volg ik een opleiding om een rol van bestuurder te kunnen vervullen in de voetbalwereld. Ik zie mezelf niet als trainer, al ben ik twee keer gevraagd om bij een club trainer te worden. Ik ben nog geregeld bij Partizan te vinden, daar speelt Roman nu in de academie. Dat is mooi, ook omdat Partizan zo’n belangrijke rol in mijn leven speelde. Ik weet niet of hij prof kan worden, maar plezier hebben in wat hij doet, is het belangrijkste. Hij heeft weleens filmpjes gezien van toen ik voetbalde. Dan vraagt hij hoe het is om prof te zijn. Ik ben geen vader die hem dan volstopt met informatie en pusht. Roman moet zijn eigen pad volgen, waar ik kan, help ik hem. Hij heeft hetzelfde karakter als ik. Dat heeft dus voor- en nadelen. Mijn karakter heeft mij niet altijd geholpen, maar ik heb uiteindelijk als mens ook veel geleerd van mijn jaren in de voetbalwereld. Zeker in Nederland. Die hebben mij gevormd. Achteraf had ik dingen anders kunnen aanpakken, maar daarvan heb ik geleerd. Ik koester ook geen wrok. Ik ben alle directeuren, trainers en teamgenoten dankbaar voor de rol die ze in mijn leven hebben gespeeld.”
Lees het hele interview van Guus Hetterscheid met Danko Lazović in Staantribune #40, te bestellen in de Staantribune Webshop of verkrijgbaar bij meer dan duizend verkooppunten in Nederland en België.
Foto’s: Archief Piet Bouts (portretfoto), Pro Shots