Met net zoveel tanden als malen dat hij in de bak had gezeten, schreeuwde Tyrone naar de lokale Old Bill. Ik stond samen met Tyrone op de terrace achter de goal bij Banbury United, dat speelde tegen Chester FC. Het was 19 augustus 2023 en er werd een heerlijke pot Engels voetbal gespeeld op de Banbury Plant Hire Ground.
Terwijl Tyrone door bleef schreeuwen als een bezetene, kwam de politie met een flinke delegatie het thuisvak in. Met een amateuristische handycam probeerde de agenten wat gezichten vast te leggen, iets wat niet makkelijk was in de zeikende regen. Na wat mislukte shots trok de politie zich terug in de bufferzone, die het fanatieke thuispubliek scheidde van de driehonderd meegereisde supporters in het uitvak.
Animositeit
Ondanks de animositeit tussen de supporters van Banbury United en Chester FC – waarover later meer – moest ditmaal de politie het ontgelden. Tyrone, op zijn zestiende veroordeeld voor drugssmokkel, hief met zijn enige gele tandje het ‘Let’s put the pigs in the cage where they belong’ aan en wees naar de politie. Zijn lied vond veel bijval bij het jeugdige publiek van Banbury United en terwijl het lied aanzwol, stond de politie schaapachtig om zich heen te kijken in de bufferzone.
Waar ze normaliter oude vrouwtjes hielpen oversteken in het anders zo kalme Banbury, stonden ze vandaag voor de onmogelijke taak om dit zootje ongeregeld in goede banen te leiden. Speciaal voor deze wedstrijd waren er vandaag door de lokale politie maatregelen getroffen. Chester FC, met een aardige historie in de Football League en inmiddels flink afgegleden, kwam op bezoek in Banbury.
Viezig industriestadje
Op het internet vond ik dat Banbury United, een club uit een viezig industriestadje halverwege het elitaire Oxford en het rauwe Birmingham, op het zesde niveau speelt. In de National League North zou er vandaag een grimmige strijd uitgevochten worden.
Toen ik een kaart wilde regelen voor deze wedstrijd, was er geen tussenkomen aan. De politie had deze wedstrijd als risicovol aangemerkt, vanwege de schermutselingen van een jaar eerder. Toen was er geen segregation¸ dat er in had geresulteerd dat een grote groep Chester-supporters de thuisvakken hadden bestormd voor wat klepperij. Iets wat ze zeker niet vergeten waren bij de Banbury Police, want als buitenstaander kwam je er vandaag niet tussen.
VIP-lijst
Met flink wat kunst- en vliegwerk lukte het met toch om aan een kaart te komen. Ronnie Johnson, de clubman van Banbury United en vrijwilliger bij het bestuur, had me op de VIP-lijst geplaatst. Hij vond het maar wat mooi dat er een Hollander bij zijn anonieme clubje kwam kijken.
Banbury United, een grauwe middenmoter in de National League North, ontving niet zo vaak publiek uit het buitenland, dus hij regelde een speciale ontvangst voor me. Ik was erg blij, want ik was al in Engeland en vreesde dat ik het moest doen met een matige wandeling rondom het stadion. Gelukkig wist Ronnie van mij een blij man te maken.
De ground van Banbury United, spelend in Go Ahead-achtig tenue, viel me meteen op, toen ik op het internet een goede matchday aan het uitzoeken was in de omgeving Oxford, waar ik toch moest zijn. Lelijke clubs als Oxford United en Reading liet ik graag links liggen voor dit prachtige clubje met hun unieke ground, wat er echt uitsprong in de grauwe pauperzooi in dit deel van Engeland.
Ondanks dat clubs als Didcot Town en Brackley Town ook tot de mogelijkheden behoorden, trok de asymmetrische bende van Banbury United meteen mijn aandacht bij het vergelijken van de speelschema’s. Een kolderieke verzameling van nieuwe en oude stands, met terraces en gare koffiehuisjes, waar je ook een paar plompverloren bitters kon bestellen, konden me wel bekoren.
Puritan Smooth
Ik pakte de trein vanuit Oxford naar Banbury en liep langs het spoor en dwars door een industrieterrein om bij de ground van Banbury aan te komen. Ronnie stond al klaar om me te ontvangen. Hij stelde mij meteen voor aan de andere board members en liet hij me toe tot de sponsors lounge, waar ik onbeperkt gebruik kon maken van instant coffee van Nescafé – iets wat vreemd is, gezien de grote Douwe Egberts-fabriek in Banbury. Ook mocht ik gratis gebruik maken van de kleffe club sandwiches, die ik ook maar wijselijk links liet liggen.
Fijnproever als ik ben, nam ik wat gore oploskoffie en spoelde het weg met een pint Puritan Smooth, een lokaal bier, speciaal gebrouwen voor deze club. De wedstrijd stond op het punt van beginnen en het fanatieke uitpubliek van Chester FC was met driehonderd man komen opdagen voor deze nietszeggende pot voetbal op het zesde niveau, op een typisch Britse zaterdagmiddag. Ik voegde me direct achter de goal op de terraces, naast het uitvak, de bufferzone met lokale politie en bij de fanatieke aanhang van Banbury United.
You’re just a busstop in Wrexham
Het ‘You’re just a busstop in Wrexham’ schalde nog geen minuut uit de kelen van de Banbury-supporters, toen de bal er al in lag. 1-0 voor Banbury. Het lied over de rivaliteit tussen Chester en Wrexham werd even gestaakt voor een vreugde-uitbarsting en het hangen in de hekken. Een supporter, die niet veel later werd afgevoerd door de Old Bill, gooide vuurwerk richting het uitvak van Chester. Heerlijk, deze wedstrijd was meteen aan!
Het was een mooi rariteitenkabinet op de terraces achter de goal, want naast Tyrone ontmoette ik nog een paar vreemde vogels, waaronder eentje met een raar horrormasker. Ook de aanvoerder van het jeugdteam van Banbury stond naast me te zuipen, te zingen en te joelen, terwijl hij toch echt hoopte op een kans in het eerste. De wedstrijd eindigde in 1-0 en de supporters uit Chester moesten puntloos naar huis.
Rivalen
Terwijl ik vanaf het stadionnetje terugliep naar het treinstation, liep ik nog wat Chester-supporters tegen het lijf, die in de auto stapten om weer drie uur naar huis te moeten rijden. Ze hadden er toch wel van genoten. Ondanks dat hun grote rivaal Wrexham furore maakt in de Football League, worstelen zij zichzelf met een goede away support door de krochten van het Engelse amateurvoetbal. Terwijl Ryan Reynolds een documentaire laat maken van Wrexham, moet de board van Chester het doen met instant Nescafé coffee in een supporterslounge van niks.
Die gifbeker moet goed leeg bij Chester, want het amateurteam van Banbury gebruikte ze vandaag als speelbal. Maar dan toch met driehonderd man afreizen naar een vuig industriestadje drie uur verderop en je laten uitjoelen door een ééntandige ex-gedetineerde; respect. Je moet er maar zin in hebben op je vrije zaterdagmiddag. Het blijft een van de grote genoegens des levens; vervallen Engelse voetbalclubs vrij zien worstelen op amateurvelden, om afgedroogd te worden door een paar betonnen barista’s in Banbury!
