Staantribune nummer 45 staat geheel in het teken van voormalig Joegoslavië, dat in de jaren negentig uiteen viel.
Het magazine opent met een verhaal over Rode Ster Belgrado. De Serviërs wonnen in 1991, als enige Joegoslavische club in de historie, de Europa Cup I. Het artikel, waarin verschillende supporters en andere betrokkenen aan het woord komen, gaat niet alleen over de finale tegen Olympique Marseille, maar ook hoe het de club na dit grote succes verging.
Voor veel Kroaten begint de onafhankelijkheidsoorlog op 13 mei 1990. Op die dag speelt Rode Ster Belgrado een uitwedstrijd tegen Dinamo Zagreb. Al vóór de wedstrijd breken rellen uit tussen de supportersgroepen van de twee teams, de Bad Blue Boys van Dinamo en een paar duizend meegereisde Delije, onder leiding van Željko Ražnatović, de latere oorlogsmisdadiger Arkan. Terwijl de wedstrijd van start gaat, gaan Arkan en zijn makkers ijverig door met het vernielen van het Maksimirstadion. Na tien opgefokte minuten legt de scheidsrechter de wedstrijd stil. Terwijl fans van beide teams het veld bestormen, verlaten de spelers van Rode Ster het veld. Wanneer Dinamo-speler Zvonimir Boban ziet hoe een agent inslaat op een op het gras liggende Dinamo-supporter, sprint hij eropaf en velt de politieman met een vliegende trap. De trap van Boban wordt een symbool van de revolutie, schrijft Frank Heinen
Dezelfde Boban maakt, net als onder anderen Davor Šuker, Robert Prosinečki, Predrag Mijatović en Igor Štimac, deel uit van het Joegoslavische Elftal onder 20 jaar dat in 1987 wereldkampioen wordt. Het elftal had de potentie om iedereen, ook op seniorenniveau, te verbijsteren, maar Het Laatste Joegoslavische Elftal werd door oorlog verscheurd, zo valt te lezen in een artikel van redacteur Dave Aalbers.
In weer een ander artikel beschrijft wederom Frank Heinen, op geheel eigen wijze, hoe diezelfde talentvolle selectie in 1994 wereldkampioen had kúnnen worden. Dat zegt ook Željko Petrović (56) in een interview met redacteur Guus Hetterscheid. Petro vertelt hoe zijn Joegoslavische vrienden tegenover elkaar kwamen te staan en over zijn jeugd in Montenegro.
Oorlogsmisdadiger Arkan komt ook terug in een artikel over FK Obilić, de club die in 1998 eenmaal kampioen werd van de Servische Super Liga, vóór Partizan Belgrado (16 titels) Rode Ster Belgrado (13). Een modern sprookje? Nee, allesbehalve dat. De titel werd namelijk gewonnen dankzij intimidatie en corruptie.
Redacteur Joris van de Wier was bij het Kantrida Stadion, een van bijzonderste voetbalplekken van Europa, dat op een steenworp afstand van het strand ligt. Het uit rotsen gehouwen stadion had al gesloopt moeten zijn, maar staat nog altijd fier overeind. Je kunt er zelfs nog wedstrijden bezoeken, alleen niet van de oorspronkelijke bespeler, HNK Rijeka. Het is het startpunt van Van de Wiers tour langs drie locaties die van Rijeka een bijzondere club maken.
In het magazine ook een artikel over de derby tussen FK Sarajevo en FK Željeznicar, de Bordeauxroden tegen de Blauwen. De een opgericht met steun van de staat, de ander door spoorwegarbeiders. De een lag in de frontlinie tijdens de Bosnische oorlog, de ander ziet zijn stadion tegenwoordig omringd door grafstenen, schrijft schrijver Wouter Schollema, bekend van Voetbalstad Belfast, die in de historie van de club en de stad Sarajevo dook.
Ook waren we in Split. Wil je de inwoners van deze stad écht leren kennen, ga dan naar het Poljudstadion. Hajduk Split is namelijk dé trots van de stad. Overal waar je kijkt, zie je muurschilderingen van de club die echt van het volk is sinds de supporters via Naš Hajduk (Ons Hajduk) meer dan dertig procent van de aandelen in handen hebben. De supporters versloegen een corrupt systeem, en zijn daar trots op.
Daarnaast staan in het magazine weer vele schitterende beelden van stadions, muurschilderingen en supporters in de voormalige Joegoslavische staten. Uiteraard mogen de columns van Hans Douw, de Groundhopper des Vaderlands, en Frank Heinen ook niet ontbreken in Staantribune nummer 45!
