Exeter is een aangename stad in een heuvelachtige, groene omgeving in het graafschap Devon, in het uiterst zuidelijke puntje van Engeland. Ik bezoek kennissen, wat door corona lange tijd niet mogelijk was. Leuke bijkomstigheid: Exeter City, acterend op het vierde profniveau, speelt op 7 mei zijn laatste wedstrijd van het seizoen thuis tegen Port Vale en kan bij winst kampioen worden. Toegangskaarten worden aangeschaft, want daar moeten wij natuurlijk bij zijn.

Exeter City greep zowel in 2018 als 2020 net naast promotie naar het derde niveau. Twee finales op Wembley gingen verloren. Het jaar 2002 was een rampjaar. Tom Egbers maakte destijds de prachtige documentaire That Final Day. Exeter City (bijgenaamd The Grecians) streed op dat moment met Swansea City op de allerlaagste dag voor handhaving in het profvoetbal. De club dolf het onderspit en verdween uit de Football League, hergroepeerde, betrokken fans namen de club over en in 2006 keerde Exeter gelouterd terug.

Supporters Trust

De degradatie had nog een staartje, want 2002 was niet alleen in voetbaltechnische zin een rampjaar. In 2002 streek vanuit het niets de paranormale ‘lepeltjesbuiger’ Uri Geller in Exeter neer, met een paar dubieuze bestuursleden in zijn spoor. Zij maakten er financieel een bende van. Een deel van het bestuur werd na het rampzalige seizoen opgepakt door de politie en verdacht van fraude.

Een Supporters Trust voorkwam op het allerlaatste moment een dreigend faillissement en heeft het tot op de dag van vandaag voor het zeggen. Er wordt intensief ingezet om jeugdig talent op te leiden en vervolgens duur te verkopen. Ollie Watkins is daar een prachtig voorbeeld van. De spits kwam via Brentford terecht bij Aston Villa en bracht Exeter City al 4.5 miljoen pond op aan transfersom plus signing on fees plus clausules.

De stad kleurt rood

Op zaterdag 7 mei schijnt de zon uitbundig. Exeter kleurt massaal rood. De directe promotie na een 2-1-thuisoverwinning op Barrow FC werd al uitbundig gevierd  met een pitch invasion, maar vandaag moet de kroon op het werk worden gezet.  Dus geen ‘We are going up, we are going up’-songs meer, maar ‘We are going to win the league’. Thuishaven St. James’ Park is al weken uitverkocht met ruim achtduizend uitzinnige fans en al uren voor het duel overheerst het rood van de plaatselijke trots in het knusse stadscentrum.

Voor tegenstander Port Vale is het do or die. Bij winst of gelijkspel verzekerd van nacompetitie en bij winst zelfs nog een minimale kans op directe promotie. Aardig wat scenario’s dus. Drie uur voor het duel lopen we Londenaar Brian O’Sullivan tegen het lijf. Een Ier die in Londen woont, maar ooit in Exeter studeerde. Hij draagt een retroshirt van de thuisclub,

“Ik ben dertig jaar fan en draag dit shirt al twintig jaar met trots. Een heilig relikwie voor mij, haha. Met veel plezier zijn we er vandaag bij, want begrijp: we zijn al gepromoveerd, maar een kampioenschap is een extra bonus”, doceert de welbespraakte fan, die drie uur voor het duel aan het indrinken is met zijn reisgenoten. Brian vervolgt: “We hebben recentelijk helaas al twee keer op Wembley in de play-off-finale verloren, dus vandaag drie maal scheepsrecht zullen we maar zeggen”, meldt hij opgewekt en zichtbaar vol vertrouwen.

Anticlimax

Op de grootste staantribune staan vierduizend thuisfans dicht tegen elkaar aan gedrukt. Ze maken een hoop lawaai en vormen een imposante Red Bank. Port Vale heeft maar liefst 1.300 supporters meegenomen die een tien uur (!) durende round trip met de bus moeten ondergaan.

Exeter City is bij winst dus kampioen, en ook bij een gelijkspel of zelfs verliesbeurt, als naaste concurrent en mede-promovendus Forest Green Rovers het laat liggen uit bij Mansfield Town, dat zelf ook nog voor promotie gaan. Wat een scenario!

Het duel is zeer kort samen te vatten: er gebeurt weinig tot niets. De thuisploeg combineert vaardig tot aan de zestien. Daar staan zes, soms zeven ‘reuzen’ geconcentreerd te verdedigen en weg te koppen. Stoere, lange, atletische mannen met een missie. Exeter City komt welgeteld tot een slimme boogbal en een lepe kopbal. Beide keren redt de keeper van Port Vale echter met fraaie reflexen. En Port Vale? Met hun enige, prachtige aanval over zeven schijven knalt spits James Wilson (ex-Manchester United) de openingstreffer tegen de touwen.

Tegenslag

Die tegenslag komt Exeter City niet meer te boven. Want na rust, spelend naar de eigen fanatieke aanhang toe, creëert de thuisploeg niets meer. Tweemaal veren de supporters opgewonden op en beginnen extatisch te gillen. Forest Green Rovers komt tweemaal op achterstand, maar repareert even zovele malen het deficit en pakt het punt dat ze nodig hebben (op doelsaldo) voor de titel. Na het laatste fluitsignaal stromen supporters van beide ploegen het veld op. Ze worden door slechts een dertigtal stewards en agenten gescheiden gehouden.

Er wordt geschreeuwd en er gaan wat middelvingers de lucht in. Maar de lucht wordt snel geklaard en er worden zelfs welgemeende handdrukken uitgewisseld. Prachtig beeld: de teleurgestelde Exeter City-spelers bedanken hun aanhang. Een van hen neemt zijn nog zeer jonge zoon mee op zijn arm en laat hem een plastic bal in de goal schieten tot groot enthousiasme van de fans achter de goal. Opvallend: de eenjarige spruit kwam wél tot scoren.

‘Win or Lose, there’s always booze’

Als we Brian O’Sullivan na afloop nog even aanspreken, is bij hem de pijn al als sneeuw voor de zon verdwenen. “Ach, weet je wat het is? Win or lose, there’s always booze, zeggen we hier, haha. We zijn gepromoveerd en grepen net naast de titel en dat was verdiend, want we lieten vandaag te weinig zien. Jammer maar helaas”, poneert de laconieke Londenaar, die er met zijn vrienden nog een paar uur in Exeter aan vastplakt, wat cafés gaat bezoeken en met de laatste trein weer richting London vertrekt.

Alles leek te kloppen op speeldag 46. Het weer was geweldig, het veld lag er prachtig bij, de fans kwamen massaal op de wedstrijd af, de spelers hadden er zin an. En de sfeer was voortreffelijk, maar de tegenstander wilde niet meewerken aan het ’thuisfeestje’, scoorde uit hun enige kans en trok een indrukwekkende verdedigingslinie op. Exeter City kwam sporadisch door over de vleugels en de voorzetten ontbeerden richting en de juiste balsnelheid. Zo dichtbij het ultieme succes, maar ook dit is sport in al haar pracht en schoonheid.

Heb jij ook een leuke groundhoptrip gemaakt? Stuur jouw verhaal (plus foto’s) dan naar info@staantribune.nl. De leukste artikelen worden op de website geplaatst.