“Moin Jeroen en Joris, willen jullie vijftig uur naar Hamburg om jullie luisteraars en lezers kennis te laten maken met onze stad?” is het verzoek van het Duits Verkeersbureau aan ons. Ondanks dat we echte huismussen zijn, besluiten we de uitdaging aan te nemen en een paar weken later zitten we iets voor zeven uur ‘s ochtends in de trein naar Hamburg.

Het is een stad die we allebei niet goed kennen. Zelf ben ik in 2010 ooit een paar dagen in Hamburg geweest rondom St. Pauli – Celtic. Het was om te vieren dat Willem II zich een paar dagen eerder had gehandhaafd in de Eredivisie ten koste van Go Ahead Eagles. In het uitvak zat destijds Jeroen zich met zijn mede-supporters te profileren met een shirtje waarop ‘Promotie 2010’ stond. Over jinxen gesproken…

Geen actieve herinnering

Maar ik dwaal af. Hamburg dus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste keer niet verder ben gekomen dan het Millerntor-Stadion en de Reeperbahn. De rest van de stad is grotendeels onbekend voor mij. Ik ken het nummer Winter in Hamburg van Frank Boeijen, omdat mijn moeder fan is van hem, maar ook dat maakt mij niet veel wijzer, want het gaat vooral over het koude weer in Hamburg.

Op Jeroen hoef ik al helemaal niet te rekenen. Hij is twee keer in Hamburg geweest, bij allebei de clubs éénmaal. Maar buiten de voetbalstadions heeft hij geen actieve herinnering aan de stad. Hij vraagt zich vooral af of inwoners van Hamburg ‘Hamburgers’ worden genoemd. Het is een van de raadsels die wij hopen op te lossen als de trein om een uur ‘s middags arriveert in Hamburg.

Millerntor-Stadion

Onze eerste stop, na het inchecken, is het Millerntor-Stadion dat op tien minuten wandelen ligt van ons hotel. Daar ontmoeten we Peter Böhmer, die ons een rondleiding geeft door het stadion en het museum. Ik ben wel benieuwd, want het Millerntor-Stadion is flink verbouwd sinds mijn bezoek.

St. Pauli behoeft geen introductie. Het is na Bayern München en Borussia Dortmund misschien wel de bekendste Duitse club in Nederland. Dat komt niet door de sportieve prestaties, maar door het politieke aspect. Die Kiezkicker zijn links, heel links, en dat merk je overal in en rondom het stadion.

Spelerstunnel met skull & bones

Böhmer neemt ons mee naar het stadion, dat we bereiken via een bijzondere spelerstunnel met skull & bones. Ondanks de verbouwing is het nog altijd een uniek stadion. Dat komt natuurlijk door de kleur bruin, maar ook door de vele staanplaatsen. Aan drie kanten zijn tribunes waar je boven kunt zitten en onder kunt staan. De zitplaatsen subsidiëren de staanplaatsen, waardoor je nog altijd voor 12 euro een wedstrijd bij St. Pauli kunt zien.

Ondanks hun anti-commerciële uitstraling heeft St. Pauli ook gewoon skyboxen. Degene die ze huren mogen ermee doen wat ze willen als ze bij vertrek maar weer schoon worden opgeleverd. Zo heeft een bedrijf het omgetoverd in een soort St. Pauli-kerk en is een andere een muziekschool geworden waar kinderen in de wijk gratis muzieklessen kunnen volgen.

De laatste stop is het museum. Böhmer vertelt dat het museum wordt gerund door de supporters en dat de club er geen zeggenschap over heeft. Het zit goed in elkaar. Zo komen wij er achter dat St. Pauli voor de jaren tachtig helemaal geen links signatuur had, maar gewoon een wijkclub was waar weinig volk kwam kijken. Pas toen lokale krakers en punkers naar de club kwamen, is dat veranderd en veranderde de club in hoe we ‘m vandaag de dag kennen.

An der Elbe

Buiten al het voetbal zijn er ook een aantal normale activiteiten voor ons geregeld door Hamburg Tourismus. De eerste is een cruise over de Elbe. Doordat we al sinds zes uur deze ochtend volop in touw zijn, is de boot de perfecte plek om te vegeteren. Het is geen kil Frank Boeijen-weer in Hamburg, dus we gaan op het dek zitten met een drankje erbij.

Met de boot varen we langs verschillende terrassen en zien zelfs een zandstrand waar mensen liggen te zonnebaden. Daarna varen we de haven in met enorme schepen. We zien containers uit China waar waarschijnlijk nep-voetbalshirts uit China inzitten. Jeroen kan zich bijna niet beheersen.

Elbphilharmonie

Ook varen we langs een van de meest controversiële gebouwen van Hamburg: de Elbphilharmonie. Dat is een concertzaal en een echte blikvanger in de haven, maar veel lokale inwoners vinden dat de bouwkosten veel te hoog zijn geweest. Je kunt overigens dat gebouw in en vanuit de omloop heb je een mooi uitzicht over de Elbe en de stad. Veel mensen zwaaien naar ons en Jeroen zwaait enthousiast terug.

Na de cruise gaan we naar Beachclub StrandPauli op advies van de VVV van Hamburg. StrandPauli is een bar/restaurant langs de Elbe. Er ligt wit zand, je kunt zitten in strandstoelen en ook de palmbomen ontbreken niet. Het is een plek voor hippe vogels.

Wibi en ik zijn veel (voetballiefhebbers, podcastmakers, zeer goede dansers), maar geen hippe vogels. We vallen hier wel wat op met onze niet-modieuze kleding. Sven, een St. Pauli-supporter die we nog kennen uit Buenos Aires, schuift tijdens het eten bij ons aan. We praten wat over zijn club, de derby van morgen en de stad.

Reeperbahn en de wijk St. Pauli

Na het eten neemt hij ons mee door de wijk St. Pauli. Hij laat ons zijn favoriete plekken zien. Uiteindelijk eindigen we op de befaamde Reeperbahn. Hier heb je porno en peepshow, om met Harry Jekkers te spreken. Het is het domein van vrijgezellenfeesten en het stikt van de Britten, maar we horen ook Nederlands.

In onze gedachten is de hele Reeperbahn St. Pauli-gebied, maar Sven vertelt dat dat niet zo is. Doordat het Volksparkstadion van HSV ver buiten het centrum ligt, hebben hun supporters ook een deel van deze beroemde straat geclaimd. Er is een HSV-plein met de Tankstelle als bekendste kroeg van Die Rothosen.

Na een wandeling van twee uur komen we weer bij ons hotel aan. Daar klaagt Jeroen, die zelden wandelt, over zijn “hoefjes”. Die hebben het namelijk erg zwaar gehad deze eerste dag. Gelukkig weet hij dan nog niet wat hem de volgende dag te wachten staat.

Speicherstadt

De volgende ochtend staat een rondleiding met Hedda Scherres door de Speicherstadt en het havengebied op het programma. Dit UNESCO-werelderfgoed ligt in het oude havengebied en er staan allemaal pakhuizen. Het werd ooit gebouwd aan het eind van de negentiende eeuw toen de haven van Hamburg explodeerde en de handelaren meer opslag nodig hadden.

De pakhuizen zijn op de plek van de oude woonwijk Kehrwieder gebouwd. De inwoners daarvan, die veelal in de haven werkzaam waren, moesten vertrekken om plaats te maken voor de nieuwe gebouwen. Zo ging dat toen, geen discussie mogelijk.

De woningen werden gesloopt en vervangen door prachtige pakhuizen en kantoren gemaakt van donkerrode, bijna bruine, bakstenen. Het gebied heeft het zwaar te verduren tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar een groot deel heeft verrassend genoeg de bombardementen overleefd.

Artikel gaat verder onder de foto’s