Éric Cantona kende een bewogen loopbaan. Het begon allemaal bij Sports Olympiques Caillolais, waar hij als zesjarige begon en jaren later een transfer verdiende naar Auxerre, zijn eerste profclub.
Al op jonge leeftijd was Éric niet bang om zijn mening te geven. Als jeugdspeler van SO Caillolais stond hij tijdens zijn eerste wedstrijden op doel. Zijn vader Albert was ook keeper en de trainers dachten dat Éric als vanzelfsprekend ook onder de lat wilde staan. De jonge Cantona had het na één wedstrijd als keeper wel gezien. Hij wilde zijn creativiteit laten zien als spits.
Na zijn carrière zei Cantona erover: “Als voetballer probeerde ik altijd creatief te zijn. Ik had nooit een defensieve rol kunnen spelen in een team, dan zou ik namelijk genoodzaakt zijn geweest om de creativiteit van een andere speler tegen te werken. Dat wilde ik niet.”
Beste speler
Een paar weken later, op een toernooi voor spelers jonger dan twaalf jaar in Cannes, kreeg Éric zijn zin. Hij mocht starten als spits en Caillolais won het toernooi, aan de hand van een ontketende Cantona. Hij werd zelfs verkozen tot de beste speler van het jeugdtoernooi. Af en toe keepte hij ook nog wel een wedstrijdje, maar vanaf dat moment was Éric in de belangrijke wedstrijden de onbetwiste nummer negen. Cantona speelde uiteindelijk meer dan tweehonderd wedstrijden voor SO Caillolais, waarvan hij er maar een handjevol verloor. Het is niet bekend hoeveel doelpunten hij in die periode heeft gemaakt, maar het moeten er honderden zijn geweest.
De kwaliteit van zijn eerste aanname en zijn zelfverzekerdheid oog in oog met de keeper zorgden ervoor dat Éric de beste speler werd in de historie van Les Callois. Toen Cantona vijftien jaar was, speelde hij nog steeds bij zijn eerste club. De interesse van de grote clubs uit de regio bleef lang uit. Hij speelde een keer een testwedstrijd, waarbij onder meer scouts van Olympique Marseille en OGC Nice aanwezig waren. Het waren echter niet deze clubs die interesse toonden.
Auxerre of Nice
AJ Auxerre, dat destijds net een paar jaar een volledig professionele club was, had ook een aantal scouts gestuurd. De ploeg speelde net in de hoogste divisie en was op zoek naar jonge talenten om hun jeugdopleiding mee te versterken. Guy Roux, de hoofdcoach van Auxerre, reed een aantal keer van Noord- naar Zuid-Frankrijk om Cantona aan het werk te zien. Roux was onder de indruk en nodigde Eric uit om een aantal testwedstrijden te spelen. De jonge Éric Cantona accepteerde dat aanbod. Hij speelde prima en had het naar zijn zin tijdens die korte periode in Auxerre. Toch had Roux zijn zo gewilde jeugdspeler nog niet binnen.
De prestaties van Éric vielen ook op in Nice. Een grote domper voor Roux, aangezien Nice op dat moment qua statuur een veel grotere club was dan Auxerre. Cantona ging op gesprek bij Nice en Roux dacht dat hij zijn topper in spe kwijt zou raken. Nice leek zijn hand echter te overspelen, ze dachten dat de status van de club Éric ertoe zou bewegen voor hen te kiezen. Dat hadden ze mis. Cantona vroeg, nadat het gesprek afgelopen was, om een shirt van de club. Toen hem werd verteld dat hij er dan wel voor moest betalen, vertrok hij teleurgesteld naar huis.
Shirtje vragen
Tijdens de periode van testwedstrijden in Auxerre speelde Cantona samen met een aantal andere talenten waarmee hij het goed kon vinden. Roux denkt lachend terug aan die dagen. “Er waren meerdere jeugdspelers aanwezig toen: Galtier, Darras, Mazzolini en natuurlijk Éric. Het was voor die jongens meer een soort vakantie dan een week met testwedstrijden. Ze waren vooral onder de indruk van het zwembad. Helemaal geen groot bad, maar het leken wel kleuters toen ze in het water lagen.”
Het was echter niet het zwembad dat Éric Cantona ertoe deed besluiten voor de club uit het noorden van Frankrijk te kiezen. Ook hier vroeg hij na een afsluitend gesprek met Roux om een shirt van de club. “Een shirt was nogal wat in die tijd”, zei Roux in de autobiografie Cantona; The Rebel Who Would Be King. Toen Roux bij het vertrek van Cantona een aantal tenues in zijn rugzak stopte, had de jongen zijn keuze gemaakt. Éric moest alleen zijn ouders nog overtuigen. Hij vond dat hij klaar was voor de overstap naar Noord-Frankrijk. De eerste beslissing die hij in zijn eentje had genomen, bleek later een van de beste uit zijn leven te zijn.