Het was op een winderige januaridag in 2015 dat ik tijdens een bezoekje aan het Armand Melis Stadion van Dessel Sport KFC op een van de bijvelden een merkwaardig reclamebord ontwaarde. Dagbladhandel De Mus bva stond erop. Klik, een mooie voor de reclamebordenverzameling. Typisch zo’n winkel die niet meer bestaat. Aparte naam, oud bord, lettertype uit vervlogen dagen. In België laten ze zoiets gewoon hangen. Geinig.
Enkele jaren later werd die vooringenomen houding bruut afgestraft. Dagbladhandel De Mus bleek nog gewoon te bestaan. Sterker, bij De Mus konden de Belgische lezers van Staantribune de meest recente editie van het blad aanschaffen, waar andere Belgische winkels standaard een nummer achterlopen. Later bleek bovendien dat mijn fotoboeken Final Whistle en ook Plein (een co-productie met Raoul De Groote) bij De Mus in Retie op de schappen lagen. De nieuwsgierigheid werd nu wel heel groot. Het werd tijd om op visite te gaan. En met wie kon dat beter geregeld worden dan met twitteraar Sparrow, groot Brugge-supporter en zoon van de eigenaar.
Geen toekomst meer
Het bezoekje aan dagbladhandel De Mus vindt plaats op de valreep van het bestaan van de winkel. Paul en Anita Castelijns, ouders van Sparrow/Kristof gaan de deuren na 62 jaar namelijk sluiten. “Er is geen toekomst meer voor winkels als deze”, vertelt Paul in de huiskamer achter de winkel, waar ook zijn twee kleinkinderen ronddartelen.
Retie ligt niet bepaald op een steenworp van Brugge. Hoe kan het dan dat de familie supporter is van de kersverse landskampioen? Het antwoord is kort en krachtig: “Julien Cools is van Retie.”
Middenvelder Julien Cools (75) speelde tussen 1973 en 1979 201 wedstrijden voor Club waarin hij 34 keer scoorde. Hij trok 35 keer het shirt van de Rode Duivels over zijn schouders. Een groot speler dus. Reden genoeg om Club Brugge te gaan supporteren en zelfs een vlag mee naar het Jan Breydelstadion te nemen. ‘Retiese trots, Brugse glorie’ staat erop in Gothische letters, met een portret van Cools in het midden. De vedette woont nog altijd in de buurt. “Een normale mens.” Die regelmatig binnenwipte bij De Mus.
De oom van Ruud van Nistelrooij
Wie er ooit ook binnenwipte, was de oom van Ruud van Nistelrooij, Marinus. Marinus is kunstenaar en woont niet ver van Retie. Hij nam zijn ezel mee destijds. Het beest kwam zelfs over de drempel, want Marinus verklaarde dat De Ezel De Mus wel eens wilde zien. Het zijn dus kleurrijke jaren geweest daar in Retie. Verschillende keren wordt melding gemaakt van het feit dat De Mus altijd beschikt over het meest recente nummer van Staantribune. Andere winkels lopen standaard “een nummerke terug”.
Voetbal is toch wel de rode draad, zo is de indruk. Vader en moeder Castelijns leerden elkaar kennen bij de fanfare en majorettes, waarmee ze in hun prille verliefdheid over het veld van de Bosuil paradeerden, voorafgaand aan een interland tussen België en Nederland. Op de Heizel luisterden ze bekerfinales op. In de winkel kwamen Piet den Boer en Patrick Goots hun krantje halen en er komt nog altijd een supporter van Standard helemaal naar Retie voor zijn exemplaar van Staantribune.
Maar het is mooi geweest. Hun kinderen zijn iets anders gaan doen en ze vinden dat ze lang genoeg zes dagen per week gewerkt hebben. De Belgen lopen voortaan één nummerke achter met hun Staantribune. Bij het afscheid wordt een stapeltje pennen met bedrijfsnaam meegegeven en overheerlijke chocoladekoeken waar je binnen tien minuten drie kilo van aankomt. Dat het De Musjes goed mag gaan.