De allereerste foto die ik maakte van de Bosuil, het stadion van Royal Antwerp FC, werd slachtoffer van een beginnersfout. Het filmpje was nog niet ver genoeg doorgespoeld in de camera, waardoor er slechts een ‘halve’ afbeelding te zien was na ontwikkeling van de diafilm. Tja, het was 1989, de digitale wereld was nog ver weg en mijn Minolta X-300 een redelijk modern en vooral betaalbaar toestel. Helaas bediend door een beginner. Het verval had al flink toegeslagen in het stadion, maar het was nog compleet. En Tribune 2 stond op de allereerste foto. Er zouden er nog vele volgen.

Ik kende het stadion van de samenvattingen op de BRT uit de jaren tachtig, maar vooral van de prachtige foto’s in het boek Interland, Het Nederlands Elftal 1911-1955. Bij het zien van die foto’s werd het begrip ‘Hel van Deurne’ zonder woorden feilloos uitgelegd. Muren van mensen.

Eerste keer Bosuil

Op een dag in 1989 trok ik de stoute schoenen aan en reisde naar Antwerpen. Met mijn studenten-ov-jaarkaart naar Roosendaal, vanaf daar een kaartje kopen naar Antwerpen Centraal en vervolgens met een tram richting Deurne. Nog altijd denk ik met lichte ontroering terug aan de opwinding op het moment dat ik de contouren van de Bosuil ontwaarde. In de dagen vóór het internet wist je lang niet alles over de staat van een stadion dat je niet eerder bezocht had. Er had zomaar een tribune kunnen ontbreken bijvoorbeeld, wat godzijdank niet het geval was. De dia’s van die dag behoren tot de meest waardevolle in mijn collectie.

Maanden later bezocht ik een wedstrijd van Royal Antwerp FC in een door een prille lentezon beschenen Bosuil, samen met een kleine drieduizend supporters. Voor dat doel richtte ik een brief aan de clubsecretaris, die me daarop toestond op het veld te lopen terwijl er gevoetbald werd. Vorig jaar vond ik de samenvatting van die ontmoeting met Waregem terug op YouTube. Het Bredase fotograafje met zijn bescheiden Minolta is te ontwaren naast de vierkante palen.

Laatste fotograaf op de oude Bosuil

Snel daarna sneuvelde de eerste staantribune, maar de pelgrimages naar Deurne bleven doorgaan. Hoe vaak? Vaak. Tot vorige week, toen ik voor de laatste keer, als laatste fotograaf op het laatste stuk van de oude Bosuil stond. Bij wijze van afscheid had ik mijn oude trouwe Minolta weer eens geladen met een filmpje en schoot het moeiteloos vol. Want Tribune 2 bleef boeien tot de laatste snik. De houten banken, het gekromde dak, de labyrinth-achtige catacomben. Het eerste deel van deze reportage is dus analoog geschoten, met een 50mm lensje om precies te zijn. Net als toen.

Het afscheid is triest doch onontkoombaar, de staat van de last stand standing is deplorabel. Maar laten we de oude Bosuil nooit vergeten en haar herdenken als een parel van stadionarchitectuur.