Je kunt je hart hebben verpand aan een club, dat sluit andere liefdes niet uit. Zo had ik ooit twee seizoenkaarten: een voor Feyenoord en een voor FC Dordrecht. Beide kreeg ik van huis uit mee, een huis in Dordrecht, de voorkeur werd geografisch bepaald. Daarnaast ga ik elk seizoen twee keer naar Telstar-uit.

Een kolkende Kuip is echt een ervaring, een krakende Krommedijk ook. De liefde voor de lokale FC won het van het massale in Rotterdam. Het is allemaal wat gemoedelijker in Dordrecht. Racing Mechelen heeft daarom ook een speciaal plekje, een plezant plekje. Daarnaast ga ik elk seizoen twee keer naar Telstar, een keer als Dordt-supporter en een keer als aanhanger van de Witte Leeuwen. Een zelfverzonnen traditie die ontstaan is door een doelpunt van Telstar tegen Dordrecht. Voor de website van Hard Gras schreef ik er een stukje over.

Telstar-uit

Jaren geleden bezocht ik een wedstrijd van Telstar. Het stadion ademt de sfeer van mijn eigen club, FC Dordrecht. Het is oud en vervallen maar het heeft iets van een lieve, kwieke opa, daar hou je gewoon van. Het was een van de laatste wedstrijden van het seizoen, beide clubs maakten geen kans meer op een prijs of titel. Dat was te merken aan het niveau, de term ‘zomeravondvoetbal’ is daar waarschijnlijk voor bedacht.

Het maakte ons niet zoveel uit, we vonden het gewoon leuk om in het stadion te zijn. Een monumentaal urinoir, een scorebord met emmers en het rook naar natuur. Het had ook roet van de Hoogovens kunnen zijn, stadsmensen noemen alles ‘natuur’ wat ze niet kennen. De gezapigheid duurde tot de 80e minuut, toen werd er gewisseld bij Telstar. Opvallend was dat deze jongen redelijk uitvoerig werd geïntroduceerd. “Dames en heren, Mark Jan Fledderus verlaat het veld, voor hem komt in de plaats onze multifunctionele speler Cor Bal. Geef hem een hartelijk applaus”, tetterde de stadionspeaker. We keken elkaar wat lacherig aan: “Nou, nou, dat moet wel een hele bijzondere voetballer zijn.”

Cor Bal

Een paar seconden later schoot Cor Bal de 2-0 in het doel. Alsof we een verschijning zagen van de heilige JC (Jezus of Johan), wat een goddelijke voetballer! Ik denk nog wel eens terug aan Cor Bal, zoals het een verschijning betaamt, heb ik hem nooit meer gezien.

“Hadden wij maar zo’n multifunctionele jeugdspeler als Cor Bal”, werd een vaste uitdrukking als we een wedstrijd uitzaten waar niks ging gebeuren. We waren benieuwd hoe het met hem ging. Na dit wonderbaarlijke doelpunt leek hij van de aardbodem te zijn verdwenen. Het stukje dat ik schreef was bedoeld om hem uit de tent te lokken. Dat hij het niet gered had als profvoetballer was me wel duidelijk, maar had dat een reden?

Lange brieven

De truc werkte: een oplettende Telstarfan (dank Lon) wist waar hij uithing. Ontwaakt uit zijn voetbaldromen, maar bij de amateurs trapte hij nog graag tegen een balletje. We schreven elkaar lange brieven, waarin hij zijn nieuwe dromen ontvouwde. Het profvoetbal paste daar niet meer in.

Het werd een vriendschap die in zijn kielzog nog meer voetbalvriendschappen opleverde. Elk seizoen onderneem ik (naast de uitwedstrijd van FC Dordrecht) een bedevaart naar Velsen-Zuid om een wedstrijd van Telstar mee te pakken. Een drankje in Driehuis, een wandeltocht naar het stadion en daarna gaat mijn Schapenkop eventjes af om als Witte Leeuw op de tribune plaats te nemen tussen de mensen die ik dankzij een onvergetelijk tegendoelpunt leerde kennen.

Als infiltrant wordt bevestigd dat er, behalve clubkleuren, weinig verschilt. Dezelfde verwachtingen en dezelfde desillusies, afgewisseld met momenten dat we het lek boven denken te hebben. En dat elk seizoen weer.

Dit is een hoofdstuk uit het boek Krommedijk Kronieken – 50 jaar om- en afzien bij FC Dordrecht van Elisa Kuster. Nog enige exemplaren verkrijgbaar in de Staantribune Webshop!