Onlangs bezocht ik twee wedstrijden in het Championship met een Nederlands sausje. Op zaterdagmiddag bij Millwall – Middlesborough zagen we Zian Flemming bij de thuisclub en Rav van den Berg bij de gasten in actie. Een dag later zagen we bij Queens Park Rangers – Watford verdediger Kenneth Paal, voormalig speler van PSV en PEC Zwolle, bij QPR aan het werk en travelling man Wesley Hoedt bij Watford.

Zaterdagmiddag 13.00 uur. Bij treinstation South Bermondsey is het al een drukte van belang, ondanks de snijdende kou. Veelal licht geklede, stoere mannen verlaten de overvolle forenzentrein en wandelen in luttele minuten naar The New Den. Eerst nog even in het stadion moed indrinken in Arry’s Bar, vervolgens met z’n allen naar de tribune en dan massaal het beruchte ‘geuzenlied’ hartstochtelijk meezingen:

No one likes us, we don’t care
We are Millwall
Super Millwall
Super Millwall from The Den

Zian Flemming staat er goed op in het asgrauwe deel van Zuid-Oost Londen. Vorig seizoen was hij vijftienmaal succesvol in zijn debuutseizoen. Een vleiende bijnaam had de voormalig Fortuna Sittard-spits al rap te pakken. Bermondsey Bergkamp lijkt wat overdreven, maar het allitereert natuurlijk wel lekker. Flemming heeft ook een persoonsgebonden clubsong. “Zian is from Amsterdam and he fucking hates West Ham”, brult de harde kern van Millwall regelmatig uit volle borst.

“Ik moest even wennen vorig seizoen, daarna kwam ik goed in mijn spel. Dit seizoen zijn we matig gestart, maar er zit recent een stijgende lijn in’’, meldt Flemming twee uur voor het duel, terwijl hij druk bezig is met het zetten van handtekeningen na het parkeren van zijn auto heeft geparkeerd. Meer wil en mag hij niet kwijt. Clubvoorschriften.

’Buurman’ Bob op de tribune heeft gemengde gevoelens over Flemming. ’’Kijk, Zian kan voetballen, hoor, maar verdedigt matig mee”, poneert de vriendelijke zeventiger die al zestig (!) jaar niet ontbreekt op The Den. Door fileperikelen komt Middlesborough laat aan en daardoor vangt de match een kwartier later aan. Met gevolgen, want de gasten worden aan gort gecombineerd, maar hebben het geluk dat Millwall slechts eenmaal scoort (assist: Zian Flemming).

Na de verrassende gelijkmaker raakt Millwall de kluts kwijt en blijkt Middlesbrough – met een solide Rav van den Berg achterin – iets sterker. De achterstand bevalt de supporters maar matig. Ze schelden voortdurend de scheidsrechter en eigen spelers uit. ’’Useless cunt’’ en “Who is the bastard in the black?’’ galmt regelmatig door het goed gevulde stadion.

De sfeer is rauw, maar zeker niet agressief, als de thuisfans gefrustreerd na de 1-3 nederlaag het treinstation opzoeken, geconcentreerd gadegeslagen door een leger agenten.

Zwak Queens Park Rangers

Shepherds Bush was in de jaren zeventig en tachtig nog een achterstandswijk, maar de gentrificatie heeft toegeslagen. De afgebladderde councilflats van weleer zijn redelijk gepimpt en de kleine huisjes rond het knusse stadion worden nu voor een substantieel deel bevolkt door hipsters met kekke staartjes, die in de trendgevoelige koffietentjes en eethuisjes op hun laptop bezig zijn, met een latte macchiato voor hun neus.

De eerste QPR- fans melden zich twee uur voor kick-off en dragen ondanks de belabberde seizoenstart hun clubshawl en shirt met onverholen trots. Op The Loft achter de goal zit de stemming er goed in. Beneden bij de ingang staan de grootheden uit de zeventiger en tachtiger jaren op een muur vereeuwigd, maar het moet voor de QPR-fans uiterst pijnlijk zijn dat die gouden tijd definitief tot het verleden behoort.

Dan de wedstrijd. Kenneth Paal heeft weinig inbreng en bij Watford neutraliseert de ijzersterke Wesley Hoedt de stevige spits van QPR, al heeft de Noord-Hollander soms handen en voeten nodig op het zo goed als uitverkochte Loftus Road.

Na rust wordt de wedstrijd pas interessant als QPR de achterstand tot 1-2 verkleint en verwoed de aanval zoekt, overigens zonder enig overleg. ’’Ik heb gehoord dat we binnenkort tien puntenaftrek kunnen verwachten vanwege financieel gedoe. Het is nog een gerucht, hoor. Zo ja, dan is het echt over en uit voor ons’’, sombert een fan op leeftijd die de hoop en moed al lang heeft opgegeven. “We spelen zwak, hebben geen spitsen en de middenvelders ontberen zelfvertrouwen en spelen de bal maar rond en terug’’, voegt hij mismoedig toe.

Opvallend detail: door de invloed van buitenlandse trainers behoort het kick-and-rush definitief tot het verleden. Voorzichtig opbouwen van achteruit, om via de vleugels aanvallen op te zetten, was dit weekend dé manier van spelen.