“Je moet eens naar een wedstrijd van Villaverde San-Andrés komen. Je zal het vast leuk vinden”, zei een collega tussen neus en lippen. Ik was er niet zo zeker van. Als stadsmens woonde ik tien minuten lopen van het bruisende centrum van Madrid, en een club in een buitenwijk bezoeken was niet echt iets wat ik vaker deed.

Rond mijn twintigste was ik seizoenkaarthouder bij PSV, waar ik kon genieten van spelers als Romário, Ronaldo, Luc Nilis en Ruud van Nistelrooij. Maar na mijn verhuizing naar het buitenland ging ik andere zaken belangrijker vinden en verdween de interesse in voetbal langzaam naar de achtergrond. Zou ik twintig jaar later wel met plezier naar een wedstrijd in La Tercera División gaan?

Estadio Boetticher

Na een paar uitnodigingen gaf ik eindelijk toe en bezocht ik Estadio Boetticher voor een wedstrijd van Villaverde San-Andrés, de club die liefkozend ‘Botti’ wordt genoemd door de fans van fútbol modesto. Ik vond de twee raampjes die dienst deden als loketten, kocht een kaartje en stapte naar binnen. Wat ik zag, was verweerd maar charmant. Het stadion heeft een kleine overdekte tribune aan de ene kant, aan de andere kant een kleine kiosk, veel parkbankjes en staantribunes achter de doelen.

Best aardig, zeker voor een elftal in een lagere divisie. Achter een van de doelen ligt een soort huis met een scorebord. “Daar zitten het kantoor en de kleedkamers”, zei een van mijn vrienden, nadat ik hartelijk welkom was geheten.

Kaká

Estadio Boetticher heeft een unieke geschiedenis. Het is onder meer de plek waar Kaká een Sony 3D-commercial opnam en waar de voormalige smartphonegigant HTC een korte documentaire filmde. Het veld staat bekend als het Bernabeu del Sur en mensen beweren dat het precies dezelfde afmetingen heeft als het veld van Real Madrid. Er spelen voetballers voor Botti met namen als Yang Young-Been, Rasta en Robus, naast lokale talenten als Miguel Angel en Rubén.

De club bestaat, in verschillende hoedanigheden, sinds 1948 en werd oorspronkelijk opgericht door Boetticher y Navarro, een liftfabriek. Omdat de leidinggevenden hun werknemers een plek wilden geven om actief te blijven, werd de locatie waar nu het huidige terrein ligt geschonken aan Sociedad Recreativa Boetticher y Navarro S.A. Het werd gebruikt voor voetbal, fietsen en basketbal.

Langstzittende voorzitter

In 1972 richtte een groep vrienden de S.R. Villaverde Club de Fútbol op. Juan Antonio Cózar Padilla werd tot voorzitter gekozen, een rol die hij sindsdien altijd heeft vervuld. “Hij is de langstzittende voorzitter van een voetbalclub in Spanje”, was een van de eerste dingen die mij over de club werd verteld. De voorzitter laat ook nooit na om dit te vermelden in interviews.

Zijn kantoor, dat ook dienst doet als vergaderzaal, lijkt uit een film uit de jaren tachtig te komen. Het is makkelijk voor te stellen dat hier gerookt en gedronken wordt tijdens vergaderingen. Aan de muren hangen foto’s uit het verleden en Presi, zoals hij bij iedereen bekend staat, wijst altijd trots op zijn foto met de illustere Vicente Calderón en Santiago Bernabéu, zijn oude vrienden.

Seizoenskaarten

Een bezoek aan dit heiligdom is een van de privileges die je krijgt als je je seizoenkaart verlengt. Dat verlengen bestaat uit het plakken van een stickertje met de jaartallen van het nieuwe seizoen plus een krabbeltje. De seizoenkaart is ook niet meer dan een stukje papier waarop je foto, naam en lidmaatschapsnummer op staat.

De club speelt meestal op het vierde, vijfde of zesde niveau van het Spaanse voetbal, dat geregionaliseerd is. Villaverde San-Andrés heeft de laatste tijd wel wat succes gehad. Op de laatste speeldag van seizoen 2023-2024 was ik een van de tweehonderd supporters die het elftal in een uitwedstrijd in de laatste minuut van de extra tijd promotie zag afdwingen. Presi, die aan het ijsberen was terwijl hij naar het radioverslag luisterde op een transistorradiootje, werd getrakteerd op promotie op zijn 82ste verjaardag. Twee seizoenen na degradatie keerde Botti terug naar La Tercera.

Viering van sport en gemeenschap

In de loop der jaren heeft Botti een speciale plek in mijn hart gewonnen, waardoor mijn liefde voor voetbal weer is aangewakkerd. Ik kijk uit naar elke wedstrijd, waar ik een groeiende groep internationale fans ontmoet. Als seizoenkaarthouder geniet ik van de vriendschap, het kletsen, bocadillos eten en wat drinken, terwijl we samen naar de wedstrijd kijken. Het is méér geworden dan slechts een zondagse activiteit; het is een wekelijkse viering van sport en gemeenschap.

Als ik word begroet door de vriendelijke aanhangers van Los Bottis Verdes, een van de officiele peñas van de club, of door Antonio en Dani, twee trouwe supporters die ik bij mijn eerste bezoeken leerde kennen, geeft mij dat het gevoel dat ik deel uitmaak van de gemeenschap. Ik ben Villaverde en Botti dankbaar dat ze mij hebben herinnerd aan het plezier dat je kunt hebben in voetbal, en dat ze het voetbal weer terug in mijn leven hebben gebracht.

Promotie

En dit jaar dan? Het was verrassend goed, kan ik zeggen. De verwachte strijd tegen degradatie is niet gebeurd. Er was zelfs stille hoop dat Villaverde San-Andrés de play-offs voor promotie zou halen. En dat gebeurde nog ook, wéér op de laatste dag. Rayo Vallecano B werd verslagen en de vierde plek betekende play-offwedstrijden tegen AD Torrejón uit Torrejón de Ardoz, de plek waar vroeger de Amerikaanse luchtmacht was gestationeerd.

Na een 0-0 in de thuiswedstrijd werd het ook 0-0 in de uitwedstrijd en ging Torrejón, de club met de hogere klassering in de reguliere competitie door. Helaas geen reis naar een andere provincie van Spanje om te strijden voor promotie. Wél waren er zo’n 250 supporters meegereisd naar Torrejón de Ardoz. Ondanks het resultaat vierden zij het succesvolle seizoen. ¡Mucho Botti!