Dit is een voorproefje uit Van Middlesbrough naar Millwall van Joris van de Wier, alleen vandaag nog te bestellen zonder verzendkosten en alleen in de Staantribune Webshop verkrijgbaar!
London calling to the faraway towns, now war is declared and battle come down, zingt Joe Strummer. Maar het London Calling is niet echt aan de supporters besteed. Er zitten deze avond tegen Port Vale 7.032 mensen in het stadion van Millwall. Het is daarmee net voor een derde gevuld. Vreemd, want Millwall doet mee voor de promotieplekken. Een groep schroot zingt vanuit het thuisvak Going home in a bodybag.
Misschien is het zo leeg omdat het Valentijnsdag is, al lijkt mij dat niet echt iets voor Millwall-supporters, of is het omdat deze wedstrijd op een dinsdag wordt gespeeld? Hoe dan ook, de fans die er zijn, hebben er zin in. Ik zit in het uitvak en zie een tsunami aan middelvingers in onze richting als de opstelling van Port Vale wordt omgeroepen. Een ventje van amper twaalf maakt een keeldoorsnijdgebaar, gevolgd door een wankergebaar. Naast hem staat een pokdalig figuur die met zijn hand in zijn kruis grijpt.
Going home in a bodybag
Zelf ben ik deze dag in het uitvak van The Den gaan zitten om te ervaren hoe intimiderend het is. Ik wil dat wel eens aan den lijve ondervinden. Niet dat ik hoop dat ik in elkaar word getikt om daarna een paar weken astronautenvoedsel te moeten eten, maar ik wil voelen wat Engelse supporters meemaken die op een midweekse avond naar Millwall moeten. Ondanks dat het hooliganisme bij de club sterk is afgenomen in vergelijking met de jaren tachtig, is het nog altijd de minst geliefde uitwedstrijd voor veel Engelse supporters. “Ze bespieden je als ratten vanonder die spoorbruggen. Ik ga er niet meer heen, zeker niet midweeks”, vertelde een bevriende Nottingham Forest-supporter mij ooit.
Via mijn buurman hoor ik dat deze wedstrijd ook niet populair is bij fans van Port Vale. Als ze er eentje moeten laten schieten, is het deze. Dat telt voor bijna alle clubs. Uitgezonderd Leeds United, die supporters vinden deze haat heerlijk. Het is een steenkoude dinsdagavond en Port Vale bakt er niets van. Om mij heen zitten zestig doodongelukkige mensen die eigenlijk liever thuis waren gebleven, maar vanwege een soort raar plichtsbesef hier toch zijn. Hun club staat vlak voor tijd met 2-0 achter tegen Millwall en een groep schroot zingt vanuit het thuisvak Going home in a bodybag tegen hen. Mijn buurman schudt zijn hoofd en zegt tegen mij: “Dit is waarom wij dit allemaal een klote-uitwedstrijd vinden en er hier geen hond in het uitvak zit.”
Stofzuigerverkopers
Millwall – Port Vale is niet mijn eerste bezoek aan The Den. In 2009 was ik er voor het eerst. Millwall speelde destijds tegen Peterborough United, een club met veel brave huisvaders en stofzuigerverkopers als supporters. Door deze tegenstander leek een gekkenhuis mij onwaarschijnlijk. Daarnaast is The Den een oersaaie LEGO-bak zonder enige originaliteit en zit het vaak maar halfvol. Allemaal ingrediënten voor een matige voetbalmiddag. Ondanks dat beide clubs om promotie streden, waren mijn verwachtingen vooraf erg laag. Ik wilde gewoon een keer Millwall hebben gezien om te kunnen zeggen dat het een overschatte boel was.
Maar ik had het mis. Het was in en rondom het stadion erg intimiderend. Bijna kreeg ik de lange lat in mijn nek omdat ik niet snel genoeg opzij ging voor de politie en in het stadion durfden we amper Nederlands met elkaar te praten, omdat dat niet echt werd gewaardeerd door het gajes om ons heen. Er werd ook op ons gelet of wij wel fanatiek genoeg meededen met het MIIIIIIIIIILLLLLLLL, de oorlogskreet van de supporters van Millwall. Kletsnat van het angstzweet gingen we na afloop naar buiten.
Het was geweldig geweest. Veel beter dan ik had gehoopt. Het had nog net iets beter kunnen zijn als de ruiten van onze auto aan diggelen waren geslagen en de wagen op blokken had gestaan zonder wielen, maar zoveel mazzel overkomt alleen Guus Geluk.
Ultras
Sindsdien wil ik een keer terug naar Millwall, omdat ik benieuwd ben of het toeval was of het echt altijd zo intimiderend is. Vaak hoor ik namelijk dat mensen het een tegenvaller vinden. Vooral figuren die van ultras en hun geregisseerde shit houden, vinden Millwall niets. Bij het uitkomen van de fixtures let ik altijd op de duels tegen Leeds United en Charlton Athletic. Die gaan dan met potlood in de agenda. Maar om een of andere reden is het er tot het schrijven van dit boek nooit van gekomen om weer een keertje naar The Den te gaan. Pas zeven jaar na de wedstrijd tegen Peterborough ben ik weer in Bermondsey en nu om eens flink te gaan spitten in de club die iedere voetballiefhebber in Nederland wel kent, en dat is niet vanwege de sportieve prestaties.
Floodlights
Vanavond ga ik zelf ondervinden hoe erg de Millwall-supporters zijn. De reden waarom ik Millwall per se tijdens een avondwedstrijd wil bezoeken, is omdat het bijdraagt aan de mythe van Millwall away. Daarnaast hebben avondwedstrijd altijd iets meer dankzij de lichtmasten.
Daniel Gray schreef in zijn boek Saturday, 3PM een hoofdstuk over floodlights. “Het zijn eigenlijk maar gewoon lampen, maar toch zorgen zij ervoor dat een voetbalwedstrijd een sprookje wordt. De lichtmasten betoveren je. Zij zijn het licht aan het einde van een tunnel. Stadionlampen veranderen normale straten ineens in iets heel anders. Zij leggen een ivoren laag over straten van kinderkopjes en zorgen ervoor dat alles ineens op een filmset lijkt. Eenmaal binnen in het stadion zorgen floodlights ervoor dat je zintuigen veel scherper zijn dan overdag. Het publiek lijkt luidruchtiger, voor je gevoel zit je dichter op het veld en zelfs de geur van de hamburgertentjes lijkt intenser. Het hoeft niet per se een midweekse wedstrijd te zijn. Aan het eind van de herfst begint het al. Je gaat het stadion in met daglicht, terwijl het in de tweede helft wel nacht lijkt. Op die dagen weet je dat het seizoen echt begonnen is en de ranglijst niet liegt.”
MIIIIIIIIIILLLLLLLL
Ondanks dat het een beetje zweverig is wat Gray schrijft, heeft hij wel gelijk. Ik ben overdag bij The Den geweest, maar het ziet er nu helemaal anders uit. Het lijkt wel een ander stadion. Langzaamaan wordt het drukker. En ondanks dat er geen enkele vijandigheid hangt, verandert het decor inderdaad. De omgeving van The Den lijkt ineens op een roman van Charles Dickens. De vochtige straten met kinderkopjes, de mist, de lange schaduwen en vooral de bruggen onder het spoor door. Een schelle vrouwenstem schreeuwt of er iemand een programmaboekje wil kopen en door de mist blijft de ranzige geur van afgedraaid vet goed hangen. In de verte klinkt de oerkreet MIIIIIIIIIILLLLLLLL.
Cowards Way
Het Millwall Cafe, door een overdaad aan tl-buizen even gezellig als een Turks theehuis, zit vol met mensen die nog snel even een toekomstige hartaanval naar binnen werken. Om wat Millwall-cultuur op te snuiven ga ik daar naar binnen. Het Millwall Cafe zit tegenover de ingang voor het uitvak. Er is overigens geen uitsupporter te zien hier. Die blijven altijd rondom London Bridge hangen om wat te drinken voordat ze naar The Den komen. Bijna allemaal komen ze met de trein, want in de directe buurt van het stadion ligt geen metrostation. Wel een treinstation: South Bermondsey. Ideaal voor de politie die de uitfans daar opvangt en via een steegje, dat door de Millwall-supporters Cowards Way wordt genoemd, naar het uitvak brengt. Daardoor zijn grote veldslagen amper meer mogelijk. Als uitsupporter moet je het echt opzoeken als je wilt knokken.
Etienne Verveer
Het is een uur voor de wedstrijd en in het Millwall Cafe is nog erg rustig. Waarschijnlijk omdat het een dinsdagavond is. Het is geen vuig drankhol waar je als buitenstaander wordt weggekeken. Het draait hier vooral om vet eten. Binnen zit van alles door elkaar: jonge chavs, oude dronkaards, gezinnen, zelfs een groepje oma’s. Als ik wat bestel, hoort mijn buurman meteen dat ik niet uit Engeland kom. Hij wil graag weten waar ik vandaan kom, want hij is erg nieuwsgierig. Waar normaal mensen meteen Johan Cruijff noemen als ik “Nederland” zeg, heeft hij het over Etienne Verveer. “Great player. Do you know him? Say hi to him if you ever meet him.”
Hobbit
De man stelt zich voor als Alex. Hij is een Millwall-supporter. We praten wat over Engels voetbal en ik vertel over mijn boek en het plan om in het uitvak te gaan zitten. Alex vertelt dat de reputatie van Millwall erg opgeblazen is en dat het hier tegenwoordig qua rellen geen gekkenhuis meer is. Alex: “Natuurlijk hebben we de reputatie aan onszelf te danken. In de jaren tachtig en negentig was het gevaarlijk hier. Maar nu valt het allemaal wel mee. Wat ook heeft bijgedragen aan de mythe dat het hier net Beiroet is, is die fucking film waarin die fucking Hobbit ons zogenaamd laat rennen. Als ik die fucking Frodo hier ooit zie, verbouw ik die kop van hem. Eens kijken wie er dan gaat rennen, hahaha.”
Het Uitvak
Na deze analyse ga ik naar buiten om wat sfeer op te snuiven. Het is nog steeds vrij rustig. Een uitsupporter heb ik nog steeds niet gezien. Er staat wel iemand te kotsen, maar of dat een voetbalsupporter is of iemand die iets ranzigs heeft gegeten, weet ik niet. Lange slierten slijm hangen uit zijn mond te druipen. Vlak bij mij staan twee bobby’s en ik besluit aan onderzoeksjournalistiek te doen door ze te vragen of wat ze verwachten van vanavond. De roodharige agent, die veel lijkt op Sean Dyche maar helaas niet dezelfde stem heeft, vertelt mij: “Port Vale heeft wel een beetje een reputatie, maar vanavond verwachten we niets. Als er honderd man komen, is het veel. Ik weet dat er een supportersbus uit Stoke komt en ongetwijfeld wat mensen met de trein. Dat is voor ons makkelijk te regelen. Ik voorspel een rustig avondje.”
Dockers Stand
Ik loop weer richting het uitvak, maar daar is nog steeds niemand. Uitsupporters lijken niet te bestaan. Het is twintig minuten voor de aftrap en nog steeds is niemand het uitvak ingelopen. Ik ga dan maar zelf naar binnen. Het is wat vreemd allemaal. Je moet eerst langs een steward, dan door een hek en dan loop je langs de achterkant van de tribune, voordat je bij het loket komt waar je een ticket kunt kopen. Het meest aparte is de stilte daar. Een meter of vijftig achter mij loopt iemand, maar voor de rest wijst niets erop dat hier zo een wedstrijd begint. Totale leegte. Die vind ik ook in het uitvak zelf. Er zitten hooguit tien mensen, die waarschijnlijk via Cowards Way hier naar binnen zijn gekomen. Ik vraag aan mijn buurman of dit alles van Port Vale is vandaag, maar hij verwacht nog wel wat. “De supportersbus moet nog komen. Maar als we met zestig zijn, is het veel. Ik haat deze uitwedstrijd en ik ben niet de enige, maar ik woon tegenwoordig in Londen, dus ik kan dit niet laten schieten. Zie je daar die tribune, de Dockers Stand? Die zijn zo meteen negentig minuten met ons bezig.”
Millwall – Port Vale
Terwijl uiteindelijk ook de fans uit de supportersbus arriveren, staat de wedstrijd op het punt van beginnen. Ik bekijk mijn medefans in het uitvak en daar zitten weinig gekke gasten tussen. Eigenlijk zijn er maar een paar boefjes bij Port Vale. Dat zijn zes mannetjes van een jaar of zestien met werkelijk alle clichés: een Stoon IJsland-jas, een CP Company-muts en natuurlijk een sjaaltje van Aquascutum. Die hebben de starterskit van de wannabe casual goed gelezen. Zij zijn continu met het schroot in de Dockers Stand bezig. Ik denk niet dat ze iets van de wedstrijd zien en dat is de juiste keuze, want het is bar slecht.
Port Vale laat zien dat het eigenlijk helemaal geen zin heeft in de wedstrijd. Dit wordt een lange zit. Gelukkig is er wat vermaak. In de Dockers Stand, zo genoemd vanwege de eerste bijnaam van de club, worden wij steeds geprovoceerd. Wanker-gebaren, v-signs, kom-maar-op-handjes, ook hier komen alle clichés voorbij. Buiten de zes casuals reageert er eigenlijk niemand op. Qua sfeer is het geen topper, al blijft het indrukwekkend als duizenden mensen tegelijk MIIIIIIIIIILLLLLLLL schreeuwen. Millwall komt op 1-0 en Millwall komt op 2-0. Port Vale laat echt helemaal niets zien. Met mijn buurman heb ik het over het voetbal in Stoke, de teloorgang van het Nederlandse voetbal en spelers als Robin van der Laan (legend), Nico Jalink (shite) en Arjan van Heusden (good bloke) die ooit voor Port Vale speelden. Een minuut of vijf voor het einde vertrekken de eerste Port Vale-fans al. Het schroot vanuit de Dockers Stand zingt: “We can see you sneaking out.”
#pwopanawty
Het blijft 2-0. Tijd om te vertrekken. Misschien beland ik wel in een befaamde hinderlaag. Buiten het uitvak staat een groepje van Millwall onopvallend te wachten en juist daarom vallen ze enorm op. Graatmagere mannetjes met een slechte huid. Met hun zwarte kraalogen bespieden ze iedereen die uit het uitvak komt. Na een korte blik op mij gaat de focus weer op de uitgang. Mensen zoals ik zijn niet interessant voor hen. Waarschijnlijk zijn ze op zoek naar de zes wannabe casuals, maar die zijn ook niet gek en hebben Cowards Way genomen. De stoere foto’s voor Instagram met hashtags als #millwallaway #letsaveit #acab #pwopanawty zijn geplaatst, dus hun taak zit erop. Je verkleden als een hooligan is één, maar echt vechten gaat veel van die knulletjes veel te ver. Sowieso worden hun sjaaltjes dan vies en dat is niet de bedoeling.
Woodpecker Estate
Als sensatiezoeker had ik graag een veldslag gezien, want dat is goed voor de verkoopcijfers en zo rollen wij van de media. Maar buiten wat provoceren over en weer is er eigenlijk weinig gebeurd. Bij veel andere clubs gebeurt hetzelfde. Het dichtst bij moord en doodslag kom ik nog als ik na de wedstrijd naar mijn hostel in New Cross loop. Google Maps stuurt mij dwars door het beruchte Woodpecker Estate, een van de gevaarlijkste buurten van Londen waar de bende The Ghetto Boys de baas is en zo nu en dan iemand overhoop wordt gestoken. Dat weet ik overigens nog niet als ik erdoorheen loop. Ik krijg geen mes in mijn bek, maar er fietst wel de hele tijd een ventje op een crossfiets achter mij aan. Geen idee wat hij wil, want hij zegt geen woord maar kijkt mij wel steeds aan als hij naast mij fietst. Misschien een bewonderaar van @doingthe116? In mijn hostel ga ik meteen op Instagram en plaats een foto van het Woodpecker Estate en het uitvak bij Millwall. De hashtags #millwallaway #letsaveit #acab #pwopanawty zorgen voor een stortvloed aan likes.
Dit is een voorproefje uit Van Middlesbrough naar Millwall van Joris van de Wier, alleen vandaag nog te bestellen zonder verzendkosten en alleen in de Staantribune Webshop verkrijgbaar!
