Klaas-Jan Huntelaar: recept voor de eeuwige jeugd

Leeftijd is maar een getal. Gelul. Als leeftijd maar een getal is, waarom wordt dat getal dan altijd nadrukkelijk genoemd in artikelen? Mensen worden zelden los van hun leeftijd bekeken en beoordeeld. Op een gegeven moment, als je maar lang genoeg blijft leven, wordt leeftijd een handicap. Iets dat blijkt uit de zin: “Die ouwe deed het nog best aardig.” Toch geven bepaalde voetballers nog hoop. Ik geniet van Klaas-Jan Huntelaar, thans 36.

Bol.com

Ik ben 33. Een leeftijd waarop veel profvoetballers de finish van hun carrière zien opdoemen. 33, een getal dat clubs afschrikt, als een auto die te veel op de kilometerteller heeft staan. 33. Dan denk je toch: vanaf nu wordt het alleen maar minder, gestaag transformeer ik in een gedateerd mens. Google is ook mijn zoekmachine, wat ik zoek zijn voorbeelden waaraan ik me kan vastklampen.

Brad Pitt is 55, zeven jaar ouder dan Leonid Sloetski. Toch lijkt Pitt veel jonger dan Sloetski. Komt omdat Pitt de genenloterij heeft gewonnen en Sloetski niet. Niet gek natuurlijk, die oude vissenkop van Sloetski. Sterker: eigenlijk ziet hij er nog jong uit, als je beseft dat de Rus ieder weekend een jaar ouder wordt. Sloetski ijsbeert immers voor zijn dug-out alsof hij in de wachtkamer staat van de intensive care, waar iets verderop zijn vrouw kantje boord op de operatietafel ligt.

Jan van Halst is vijf jaar jonger dan Pitt, maar Van Halst was zo’n voetballer over wie men op de tribune al ‘ouwelul’ riep toen hij amper drieëntwintig was. Jan van Halst lijkt trouwens nu nog steeds heel veel op de Jan van Halst die ooit door Co Adriaanse naar kleedkamer 2 werd verbannen.

Toch: Brad Pitt geeft hoop, net als Zlatan Ibrahimovic. 37 jaar en still going strong (Zlatan noemde zichzelf ooit Benjamin Button). Roger Federer (38 jaar) lijkt te bewijzen dat 40 het nieuwe 30 kan zijn. De fabelachtige Federer geeft lucht. De vooralsnog onsterfelijk ogende Gianluigi Buffon (41) ook, net als Bilbao-spits Aritz Aduriz (38) met zijn acrobatische treffer tegen Barcelona.

Bol.com

Daarom geniet ik van Klaas-Jan Huntelaar, thans 36. Klaas-Jan begint gestaag minder een babyface te krijgen. Hij oog mannelijker, maar blijft jongensachtig. Statistisch gezien lijkt Huntelaar niet achteruit te gaan. De afgelopen drie seizoenen maakte hij in 58 competitiewedstrijden 32 doelpunten. Indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat de Achterhoeker vooral als pinchhitter wordt gebruikt. 36 en nog steeds een garantie voor goals. Stel dat Erik ten Hag hem in de basis had geposteerd, thuis tegen Tottenham…

Misschien is het appels met peren vergelijken, maar de prestaties van Huntelaar maken het einde van Wesley Sneijders carrière extra roemloos. Op 26-jarige leeftijd, na het winnen van de Champions League, beleefde Sneijder zijn hoogtepunt. Wesley schonk Nederland het Hoofd van God, door als kleinste speler op het veld met zijn kop te scoren tegen Brazilië. Het was in een tijd dat hij ver boven zichzelf uittorende. Sneijdertje werd Sneijder.

Na het WK 2010, toen getalsmatig gezien zijn beste jaren moesten komen, leek Sneijder zich moeilijker te kunnen opladen. Sneijder vocht wel tegen de verzadiging, alleen met steeds minder succes, al kwam hij tijdens het WK 2014 weer even ouderwets bovendrijven. Toch, kijkend naar zijn loopbaan is het vanaf Sneijders zesentwintigste een langzaam aflopende zaak geweest. Menselijk, al te menselijk.

Het is hopen dat Sneijder geen polder-Maradona wordt. Wesley Sneijder die als een puberale terrorkabouter op een auto ligt, laat dat een incident blijken en geen voorbode. Ik heb geen zin om over dertig jaar in het Olympisch Stadion te kijken naar een documentaire over een klein mannetje dat een klein mens is gebleken. Eerzucht zal Wesley Sneijder vast redden. Ik zie in hem wel een mini-Mourinho.

Het verschil met Huntelaar zit vooral in het hoofd. Kijk naar de ogen van Klaas-Jan en je ziet het direct: hij heeft honger. Nog steeds. Het heilige vuur, dat bij Sneijder steeds dreigde te doven, blijft bij KJH doorbranden. Je voelt het als je hem aanraakt in het heetst van de strijd. KJH is getergd, hij wil scoren, meer, meer meer…

Bol.com

Naar verluidt wil The Hunter, die Dolberg lijkt te hebben verjaagd, door tot zijn veertigste. Ook dat zie je terug in zijn ogen. Van Persie vorig seizoen, die was aan het genieten. Feyenoord was zijn finish, zijn feestelijke afscheidstournee, zijn grootste slotakkoord. Bestemming bereikt. Toch wel blij dat het voorbij was. Huntelaar oogt niet gearriveerd, lijkt nog steeds dat ondeugende kind dat buiten aan het spelen is, doof voor de hem naar binnen roepende moeder.

Zal het allemaal om honger draaien? Niet de honger van Theo Janssen, Rafael van der Vaart of Diego Maradona. Die honger maakt snel oud, het is honger die gaat hangen. De honger van Huntelaar is anders. Huntelaar wil niet afbouwen in Qatar. Huntelaar verlangt niet naar een partyboot in Monaco, ook niet naar een fotomodel in zijn bed of naar een rol als borrelprater op tv. Nog steeds leeft hij voor goals. KJH, fijne vent, nuchter maar ook niet vals bescheiden. Aards vooral.

Honger als recept voor de eeuwige jeugd? Nadeel is dat je honger niet kunt aanleren. Honger heb je of heb je niet, het zit in je of niet… Toch geeft Huntelaars honger hoop. Huntelaar, Federer, Zlatan en Buffon; ze helpen me geloven dat 33 een leeftijd is met toekomst.

Beeld: Pro Shots/Jasper Ruhe

terug naar overzicht

Lees verder...